Κυριακή τοῦ Πάσχα
Πέρασμα στήν αἰώνια ζωή

(Ἀρχιμ. Εἰρηναῖος Μπουσδέκης, 20-4-2025)

 Τό ἄρθρο αὐτό δημοσιεύθηκε στό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 36, 1-5-2000

Ἡ ἀπουσία

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου 

Ἀπουσία, πού σηματοδοτεῖ τήν ὑπερούσια παρουσία. Θρῆνος, πού ἐγγράφεται ὡς πρελούντιο τῆς ἀπέραντης καί ἀναπαλλοτρίωτης χαρᾶς. Tό «καινό» (τό καινούργιο) μνημεῖο, πού δέχτηκε τό νεκρό Σῶμα τοῦ σαρκωμένου Λόγου, εἶναι πιά κενό (ἄδειο). Ὁ Kύριος τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου, δέ βρίσκεται ἐκεῖ, τυλιγμένος στά μύρα, στά «ὀθόνια» καί στό «σουδάριο». «Ἠγέρθη καθώς εἶπε» (Mατθ. κη΄ 6). Ἀναστήθηκε. Kαί ὁ Ἄγγελος τοῦ Θεοῦ, ντυμένος στή λευκότητα καί στή δόξα, ἀναγγέλλει στούς μαθητές καί στήν ἀνθρωπότητα ὁλόκληρη τό μεγάλο, τό κοσμοϊστορικό γεγονός: «Ἠγέρθη, οὐκ ἔστιν ὧδε· ἴδε ὁ τόπος ὅπου ἔθηκαν αὐτόν» (Mάρκ. ιστ΄ 6).

Ὁ Kύριος σταυρώθηκε καί θανατώθηκε. Ἀλλά δέν παραδόθηκε στή φθορά. Ὁ τάφος τόν φιλοξένησε γιά τρεῖς μόνο μέρες. Kαί τόν ἔχασε. Mετά τή λαμπροφόρο Ἀνάσταση, ἀπόμεινε κενός. Σημάδι ἱστορικό τῆς δύναμης τοῦ Θεοῦ, πού κατανικάει τή φθορά καί τό θάνατο. Mάρτυρας τῆς ἀπουσίας, πού ἄνοιξε τόν ὁρίζοντα τῆς θεϊκῆς παρουσίας στήν ἱστορία καί τῆς ἄμεσης κοινωνίας τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεάνθρωπο Nικητή.

Τό ἄρθρο αὐτό δημοσιεύθηκε στό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 202, 1-4-2007

“Στέφανον ἐξ ἀκανθῶν”

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου 

Ἕνας ἀπό τούς πρώιμους ἐκκλησιαστικούς μας συγγραφεῖς, ὁ Κλήμης ὁ Ἀλεξανδρεύς, στέκεται ἐκστατικά μπροστά στόν Ἐσταυρωμένο μας Κύριο, ἀναπλάθει μέσα του τά περιστατικά καί προσπαθεῖ νά εἰσδύσει στή διαλεκτική τους καί στά μηνύματά τους. Σέ κάποια φάση τῆς εὐλαβικῆς ἀναζήτησής του, ἐπικεντρώνει τόν εὐαίσθητο στοχασμό του στόν “στέφανον ἐξ ἀκανθῶν”. Μελετάει τήν ἄκαρδη ἐπινόηση τῶν εἰδωλολατρῶν Ρωμαίων στρατιωτῶν. Βιώνει τήν ὀδύνη, πού προκάλεσε ἡ πράξη τους στόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, στό μεγάλο Θύμα τῆς Ἱστορίας. Βγάζει ἀπό μέσα του σταλαγματιές δακρύων. Καί καταλήγει σέ λόγο βαθύ, ἐμπειρικό, ἀπαύγασμα ἐσώτερης ἔλλαμψης καί μήνυμα ὁδηγητικό γιά κεῖνον, πού λαχταράει νά προσεγγίσει τό κοσμοσωτήριο μυστήριο του Γολγοθά.

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου, «Ἄνθη ἀπό τήν ποίηση τοῦ Γολγοθᾶ», γ' ἔκδ. (Ἀθήνα: Ἐκδόσεις «ΣΠΟΡΑ»), σελ. 6-7, 67-74

ΑΝΘΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΓΟΛΓΟΘΑ

...Ὅταν κανείς ζῇ τή Μεγάλη Ἑβδομάδα μέ τή βοήθεια τῆς ὑμνολογίας, τή ζῇ μέ τό πνεῦμα καί τή θεολογική σκέψι καί τή φλογισμένη καρδιά τῶν ἁγίων.Ἔτσι ἐκεῖνο, πού δέν μπορεῖ, ἐξ αἰτίας τῆς ἀδυναμίας του νά κάνῃ μόνος του ὁ ὁποιοσδήποτε, τήν ἀνύψωσι καί τήν προσπέλασι στίς μυστικές ἀπέραντες ἐκτάσεις τῆς θείας ἀγάπης, τό κάνει μέ τή βοήθεια τή δική τους. Προχωρεῖ πέρα ἀπό τό παραπέτασμα τοῦ Οὐρανοῦ, διακρίνει τόν Θεόν, τό σχέδιό του, τό θέλημά του καί ἑρμηνεύει τήν ἐνανθρώπησί του καί τή θυσία του...

(Ποίημα Κοσμᾶ μοναχοῦ)

Μεταλαμβάνων κρατῆρος
τοῖς μαθητές ἐβόας,
ἀθάνατε·
γεννήματος ἀμπέλου δέ
πίομαι λοιπόν,
οὐκέτι μεθ’ ὑμῶν
βιοτεύων·
τόν μονογενῆ ἐπεί μέ ἱλασμόν
ὁ πατήρ εἰς τόν κόσμον ἀπέστειλε.

Ζῶ καί ἐλπίζω.
Κοινωνῶ στό Μυστικό Δεῖπνο.
Καί ὁραματίζομαι τό Τραπέζι
τῆς οὐρανίου βασιλείας Σου.
Τότε θά εἶναι ὅλα «καινά».
«Καινοί» οἱ ἄνθρωποι,
καί «καινός» ὁ οἶνος τῆς εὐφροσύνης Σου.

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου, «Ἄνθη ἀπό τήν ποίηση τοῦ Γολγοθᾶ», γ' ἔκδ. (Ἀθήνα: Ἐκδόσεις «ΣΠΟΡΑ»), σελ. 21-33

Ἄνθη ἀπό τήν ποίηση τοῦ Γολγοθᾶ

ΜΕΓΑΛΗ ΤΡΙΤΗ

Ἡ Μεγάλη Τρίτη εἶναι γεμάτη νοσταλγία καί προσμονή. Στό λατρευτικό καί ὑμνολογικό πλοῦτο της ἔχουν βάλει τήν σφραγῖδα τους δύο παραβολές. Ἡ παραβολή τῶν Δέκα Παρθένων καί ἡ παραβολή τῶν Ταλάντων.
Ἡ παραβολή τῶν Δέκα παρθένων ἔχει τήν κεντρικώτερη θέσι καί πιάνει τό μεγαλύτερο χῶρο. Ἡ προσδοκία τοῦ Νυμφίου, ὁ ὕπνος, ἡ ἀγωνία τῶν μωρῶν παρθένων, ἡ χαρά τῶν φρονίμων, ἡ μεγαλοπρεπής πομπή, οἱ γάμοι, ὅλα αὐτά, πού ἀποτελοῦν παραβολικές παραστάσεις τῆς ὁλόλαμπρης βασιλείας τοῦ Μεσσίου καί ἀπεικονίσεις τῆς δικῆς μας ἀδυναμίας καί μικρότητος, προκάλεσαν βαθειά συγκίνησι στίς καρδιές τῶν ὑμνογράφων. Ἄγγιξαν τίς εὐαίσθητες χορδές τους, ζυμώθηκαν μέ τή συναίσθησι καί μέ τά δάκρυα καί χύθηκαν ἀπό τόν κάλαμο κι' ἀπ' τά χείλη τους, μέ περισσή εὐλάβεια, μπρός στά πόδια τοῦ ἀγαπημένου Ἰησοῦ.

Κήρυγμα Κυριακῆς τῶν Βαΐων
"Φῶς Χριστοῦ φαίνει πᾶσι"

(Ιωάν. ιβ΄, 1 - 18)

(Μοναχός Ιγνάτιος Βερβέρης, 13-4-2025)

 Πρόγραμμα Μεγάλης Εβδομάδος 2025 

Ι. Μονής Νέου Στουδίου Αυλώνος Αττικής 

Ἀποστολικό κήρυγμα Κυριακῆς τῶν Βαΐων
Τό ἐπιεικές τῶν χριστιανῶν

(Φιλιπ. δ΄, 4-9)

Μητροπολίτης Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικόδημος

Τό ἄρθρο αὐτό δημοσιεύθηκε στό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 97, 16-11-2002

Αὐτάρκεια ἤ εὐμάρεια;

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου 

Μοναδικό ὅραμα, μονοσήμαντη ἐπαγγελία καί μονότροπος ἀγώνας, σέ τοῦτες τίς καυτές μέρες τῆς ἱστορίας, εἶναι ἡ εὐμάρεια. Ἡ ἄμετρη ἀπόκτηση ὑλικῶν ἀγαθῶν. Ἡ χαρά τοῦ πλούτου. Ἡ πλησμονή τῆς γεύσης. Ἡ πολιτογράφηση στό βασίλειο τῆς ἀταλάντευτης ἄνεσης. Καθώς ἡ εὑρηματικότητα καί ἡ παραγωγή τῆς τεχνολογίας κεντρίζουν ἀκατάπαυστα τήν περιέργεια καί καθώς ἡ διαφήμιση καί ἡ προσφορά τοῦ ὀργανωμένου ἐμπορίου ἐρεθίζουν τήν ἐπιθυμία, βρισκόμαστε ὅλοι μας, μόνιμα, κυριευμένοι ἀπό τό τεχνητό σύνδρομο τῆς στέρησης καί κάνουμε ἀγώνα -σκληρό καί συχνά αὐτοκαταστροφικό- νά συλλέξουμε περισσότερο πλοῦτο καί νά ἀνεβάσουμε ψηλότερα τό δείκτη τῆς εὐημερίας μας. Τά “χρήσιμα” καί τά “ἀρκετά” μᾶς φαίνονται λίγα. Τά “ἀπαραίτητα”, γιά τή συντήρηση καί γιά τήν ἀνάπτυξη τῆς προσωπικότητας, ἐμφανίζονται, στήν προοπτική μας καί στήν τέχνη τῆς διαφήμισης, σάν “δεδομένα” λιμοκτονίας.