Στό παρακάτω κείμενο τοῦ μητροπολίτη Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου προβάλλεται στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας ἡ κοινωνία τῶν ἀνθρώπων, σέ σχέση μέ τήν ἀπομόνωση τῶν ἀνθρώπνων τῆς ἐποχῆς μας, οἱ ὁποῖοι προσανατολίζονται σέ προσωπικές κατακτήσεις καί ἀπαιτοῦν ἀτομικά (πολλές φορές παράλογα) δικαιώματα.

Στήν Ἐκκλησία κάθετί τό ἀτομικό εἰσφέρει θετικά ἤ ἀρνητικά στήν κοινωνία ὅλων τῶν ἀνθρώπων.

᾽Iδιωτικοποίησι ἤ κοινωνία;

Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου

Ἔξοδος πειρασμική ἡ ἰδιωτικοποίησι τῆς ζωῆς. Ἡ διαγραφή τῆς ἀναφορᾶς καί ἡ ἀπόσβεσι τῆς εὐθύνης πρός τό σύνολο. Πρός τήν κοινωνία τῶν συνανθρώπων. Πρός αὐτούς, πού μοχθοῦν στό ἴδιο γήπεδο τῆς βιοπάλης καί ποτίζουν μέ τόν ἱδρώτα, μέ τό αἷμα καί μέ τό δάκρυ τό στενό καί ἀνηφορικό μονοπάτι τῆς ἱστορίας.

Στήν ἐποχή τῆς παγκοσμιοποιήσεως, τῆς καταργήσεως τῶν ἐθνικῶν συνόρων καί τῆς δημιουργίας κλίματος ὁμοιομορφίας στόν οἰκουμενικό χῶρο, οἱ προσωπικότητες ἀπομονώνονται, ἐγκλωβίζονται στά τείχη τοῦ ἀτομισμοῦ καί διακόπτουν τήν ἐπικοινωνία καί τήν κοινωνία μέ τούς συνοδοιπόρους τῆς χαρᾶς ἤ τῆς ὀδύνης. Ἡ ἐπιτυχία θεωρεῖται προσωπικό ἀπόκτημα. Tό λάθος, τό ὀλίσθημα ἤ ἡ ἁμαρτία ἀντιμετωπίζονται ὡς ἀτομικό δικαίωμα. Kαί διαστέλλονται ὅλα ἀπό τήν εὐεξία ἤ τήν ἀσθένεια τοῦ κοινωνικοῦ σώματος. Tό μοτίβο εἶναι σταθερό. Ἔχω τήν ἐξουσία νά διαθέσω ὅπως θέλω τόν ἑαυτό μου. Ἔχω τό δικαίωμα νά ἁμαρτήσω. Ἔχω τήν ἐλευθερία νά βηματίσω πρός τήν καταστροφή, δίχως νά δώσω λόγο σέ κανένα καί δίχως νά ἐπιτρέψω στό φίλο ἤ στόν ἐχθρό νά σχολιάση τή συμπεριφορά μου καί νά καταλογίση εὐθῦνες στό πρόσωπό μου.

Διαμετρικά ἀντίθετη ἡ τοποθέτησι τῆς Ἐκκλησίας. Στό χῶρο της δέν ὑπάρχουν  μονάδες. Ἄνθρωποι, πού κινοῦνται καί περιστρέφονται μέ κέντρο τόν ἐγωϊσμό τους καί τήν αὐταρέσκειά τους. Δέν ὑπάρχουν πύργοι κλειστοί καί ἀμπαρωμένοι. Δέν ὑπάρχουν τράπεζες ἀτομικῶν δικαιωμάτων, δίχως τό χρέος ἀναφορᾶς στό σύνολο, στήν ἐκκλησιαστική κοινότητα.