Τό ἄρθρο αὐτό δημοσιεύθηκε στό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 90/91, 1/16-8-2002

Τιμή στό ἀθόρυβο μεγαλεῖο 

 

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου

Νοιώθω τήν ἀνάγκη νά γονατίσω καί νά καταθέσω σεβασμό καί τιμή μπροστά στό ἀθόρυβο μεγαλεῖο. Στή σιωπηλή ἀρετή. Στό διακριτικό, σεμνό βηματισμό, πού πραγματοποιεῖται, ἐνσυνείδητα καί εὐσυνείδητα, μέσα στό θόρυβο τῆς ἐποχῆς καί ἀνάμεσα στίς πολυδιαφημισμένες καί κατακυρωμένες(!) μέ πλαστές πιστοποιήσεις, εἰδωλικές παρουσίες τοῦ ἀπολίτιστου πολιτισμοῦ μας. Στό μόχθο, πού δέν περνάει σάν εἴδηση. Στήν προσφορά, πού δέν καταγράφεται σάν καταξίωση. Στή θυσία, πού δέν εἰσπράττει τόν ἔπαινο καί τήν ἀναγνώριση.

Θέλω νά κάνω μιά πράξη καρδιᾶς. Μιά ἀνταπόδοση εἰλικρίνειας στήν κρυστάλλινη εἰλικρίνεια. Μιά κατάθεση θυμιάματος, ἐκεῖ, πού θυσιάζεται ἀληθινά ἡ πρόσκαιρη εὐμάρεια καί ἡ χαρά, γιά νά προκύψει ἡ ἀνόθευτη ἀνθοφορία τῆς προσωπικότητας καί ὁ γνήσιος καρπός τῆς ἀγάπης. Μιά σπονδή ἀναγνώρισης καί εὐγνωμοσύνης ἐκεῖ, πού οἱ σταυροί τῆς ἀνθρώπινης προσφορᾶς καί τῆς ἀνυστερόβουλης θυσίας σκιάζονται, δυναμικά καί δημιουργικά, ἀπό τόν ἕνα καί μοναδικό Σταυρό τοῦ σαρκωμένου Λόγου καί ἁγιάζονται ἀπό τίς αἱμάτινες σταγόνες, τίς ἀτίμητες αὐτές σφραγίδες τῆς θείας Ἀγάπης.

Τά σύγχρονα μέσα ἐνημέρωσης δέ φωτίζουν αὐτούς τούς χώρους. Μήτε ζουμάρουν στίς φυσιογνωμίες, τίς ρυτιδωμένες ἀπό τόν κόπο, τήν ὀδύνη, τή θυσιαστική ἀποφασιστικότητα, τή διακονία τοῦ “λεντίου”. Οἱ ἐφημερίδες μας καί οἱ τηλεοράσεις μας φωτογραφίζουν τή ματαιότητα, τή χλιδή, τήν ἀρρωστημένη ἐγωκεντρικότητα καί τή διαφθορά. Τά δημοσιογραφικά μαγνητόφωνα καί οἱ κάμερες περιδιαβάζουν στά γήπεδα τῆς ἄγριας ἀναμέτρησης καί στά στέκια τῆς προκλητικῆς διαφθορᾶς. Καί ὑπερπληρώνουν καί καταταλαιπωροῦν τίς αἰσθήσεις μας, τήν ὅρασή μας καί τήν ἀκοή μας, μέ τήν τεχνητή, τήν ψεύτικη λάμψη τοῦ ὑπόκοσμου. Δέν καταδέχονται νά ἀναζητήσουν τήν ἀδιαφήμιστη ὀμορφιά, τό θησαυρισμένο καί κρυμμένο κάλος τῆς ψυχῆς, τήν προσφορά ἀγάπης, πού εἰσφέρεται ταπεινά στόν “ἀδελφό” ὅλων μας, πού, ταυτόχρονα, εἶναι ἀγαπημένος “ἀδελφός” Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Θέλω νά ξεφύγω ἀπό τά καλούπια τῆς βρώμικης διαπλοκῆς. Νά προσεγγίσω τούς ἀπροσκύνητους. Τούς ἀληθινούς. Τούς ἅγιους. Θέλω νά ἀσπαστῶ τό ρυτιδωμένο χέρι τοῦ πιστοῦ καί ἀφοσιωμένου λειτουργοῦ τῆς Ἐκκλησίας μου, πού ὑψώνει καθημερινά τήν ψυχή στό θρόνο τῆς Χάριτος καί ἐκφράζεται μέ πόθο καί πάθος: “Ἡ καρδία μου πρός Σέ, Λόγε, ὑψωθήτω καί οὐδέν θέλξει με τῶν τοῦ κόσμου τερπνῶν, πρός χαμαιζηλίαν”. Νά τοῦ πῶ ἕνα εὐχαριστῶ καί νά τόν παρακαλέσω, νά συνεχίσει, μέ τήν ἴδια πιστότητα καί τήν ἀκάματη ἐγκαρτέρηση, τή λατρεία τοῦ προσώπου τοῦ Θεοῦ καί τή διακονία τῆς εἰκόνας Του, τοῦ ἀνθρώπου.

Θέλω νά εὐχαριστήσω καί νά τιμήσω μέ ὅλες μου τίς δυνάμεις, τήν ἀθόρυβη μάνα, τήν ἱερή ὕπαρξη, πού δέν περπάτησε στόν πολυσύχναστο δρόμο τῆς ἐπίδειξης καί τῆς αὐταρέσκειας, ἀλλά ἐπέλεξε, μέ βαθειά ἐπίγνωση τοῦ ρόλου της, τή θυσία, γιά νά ἀναστήσει ὑπάρξεις γεμάτες πνεῦμα καί προικισμένες μέ ὁράματα προσφορᾶς καί δημιουργίας.

Θέλω νά καταθέσω ἕνα δάκρυ εὐγνωμοσύνης στά πόδια τῶν συνανθρώπων μου, τῶν παλιῶν καί τῶν σύγχρονων, πού δέν ἀγάπησαν τόν πλοῦτο, μήτε γοητεύτηκαν ἀπό τήν κοσμική ματαιότητα, ἀλλά δούλεψαν, σκληρά καί ἐπίμονα, γιά νά ἀνεβάσουν τή στάθμη τῆς ἐπιστημονικῆς γνώσης καί γιά νά εὐρύνουν τίς ἐφαρμογές τῆς τεχνολογίας. Νά τούς βεβαιώσω, πώς εἶναι εὐεργέτες ὅλων μας. Πώς τούς ἀναγνωρίζουμε καί τούς τιμοῦμε.

Θέλω νά πῶ σέ ὅλους τούς ταπεινούς ἐργάτες τοῦ πνεύματος καί τῆς ἀγάπης ἕνα “εὐχαριστῶ”. Καί νά ἐκφράσω τόν πόθο καί τήν εὐχή, κάποτε, τά μέσα τῆς μαζικῆς ἐνημέρωσης νά στρέψουν τήν προσοχή τους σ᾿ αὐτούς. Καί νά σταματήσουν νά μᾶς βομβαρδίζουν μέ τήν εὐτέλεια καί μέ τή χυδαιότητα.