Περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 250, 1-4-2009

Προσδοκίες καρδιῶν

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου

Στή δίνη τοῦ μιντιακοῦ λίφτινγκ καί τῆς προσωπικῆς διαπλοκῆς στά ἀνοιχτά γήπεδα τή δημοτικότητας ἐμπλέκονται, θελητά ἤ ἀθέλητα (μᾶλλον θελητά καί σκόπιμα) καί οἱ προσωπικότητες τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ Συνοδικοῦ σχήματος. Κάποιοι τό θεωροῦν ἀναγκαῖο, γιά νά δημοσιοποιήσουν τίς ἀπόψεις τους πάνω στίς τρέχουσες, κρίσιμες ἐξελίξεις ἤ γιά νά προβάλουν τή διαλεκτική τῆς ᾿Εκκλησίας, πού ὑπερβαίνει τό στενό κύκλωμα τῶν ὁραμάτων τῆς ὑλοφροσύνης καί ἀνοίγει ὁρίζοντες ὑπερβατικῆς καταύγασης τοῦ προσώπου καί τοῦ ἐγκόσμιου ἀθλήματός του. Καί κάποιοι προσφεύγουν μέ τήν κρυφή ἐλπίδα, πώς θά ὑπερπηδήσουν τό βαθύ χαντάκι τῆς μετριότητας καί θά προβληθοῦν στή φωτισμένη ἐξέδρα τῆς ὑπεροχῆς καί τῆς εὐρύτερης ἀναγνώρισης.

Τό ὁρμητικό κύμα τῆς αὐτοπροβολῆς δέν εἶναι ἀποκλειστικό σύμπτωμα τῶν καιρῶν μας. Μπορεῖ, κατά τίς μέρες μας νά ἐκμεταλλεύτηκε τούς ἠλεκτρονικούς μηχανισμούς καί νά μεταποιήθηκε σέ τεχνική ἐπικίνδυνης πλύσης τῶν ἐγκεφάλων μας. ῾Η ἀφετηρία του, ὅμως, βρίσκεται πολύ βαθειά. Στούς περασμένους καί λησμονημένους αἰῶνες. Στίς ἱστορικές ἀνακυκλώσεις καί στά περιβάλλοντα, πού ἡ ἔπαρση καί ἡ φλυαρία ἔστηναν θρόνους πλαστῆς ὑπεροχῆς καί ἔσπρωχναν σέ ἀπόσταση ἐξάρτησης καί δουλικῆς ὑποταγῆς τίς ἀνθρώπινες μάζες.

Κυριακή ΙΖ' Λουκᾶ (Ἀσώτου)

Περιοδικό «’Ελεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 252, 1-5-2009

Ὁ μεγάλος ἐξόριστος

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου

Ο μεγάλος ἐξόριστος, περιφρονημένος καί κακοποιημένος, χτυπάει διακριτικά τή θύρα τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου τῆς ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος. Ζητάει νά μπεῖ στό χῶρο τῆς ἐπισκοπικῆς διάσκεψης, γιατί αὐτός εἶναι ὁ χῶρος τῆς κυριρχίας του καί τῆς ἐπιρροῆς του. Θέλει νά ἀποκαταστήσει τήν ῾Αγιοπνευματική ἀτμόσφαιρα καί τή Συνοδική τάξη. Νά συνδέσει τό “σήμερα” μέ τό “χθές”. Τήν ἐπικαιρότητα τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἐμπειρίας, μέ τό σταθερό στοιχεῖο τῆς ἀποστολικῆς καί τῆς Πατερικῆς ὡριμότητας. Νά χειραγωγήσει τή σημερινή Συνοδική ὁμήγυρη στήν ὑπέρβαση τῶν χρόνιων ἀτοπημάτων καί τῶν ὑπέρβαρων λαθῶν. Νά δώσει περιεχόμενο, ἀξιοπρέπεια καί ἀξιοπιστία στή βαρειά ἀρρωστημένη καί ἀναποτελεσματική σημερινή Συνοδική λειτουργία.

῾Ο, κατά τίς μέρες μας, μεγάλος ἐξόριστος ἦταν -σέ περιόδους ἀκμῆς τοῦ Συνοδικοῦ θεσμοῦ- ὁ κύριος ἐμπνευστής τῶν ἐπισκοπικῶν ὁραμάτων, ὁ μοναδικός εἰσηγητής τῶν κρισίμων ἀποφάσεων, ὁ τελικός ἐκτιμητής τοῦ ἔργου. Κατά τό γύρισμα, ὅμως, τοῦ ἱστορικοῦ φύλλου, μέ τήν ἀλλαγή τῶν προσώπων καί μέ τήν ἐπικυριαρχία τῆς σκοτεινῆς ἴντριγκας, ἀπομονώθηκε καί περιφρονήθηκε. Σπρώχτηκε, βίαια, ἔξω ἀπό τό κέντρο λήψης τῶν Συνοδικῶν ἀποφάσεων. Δίχως προοπτική καί δίχως σύνεση, ἐξορίστηκε. 

Ἄρθρο ἀπό τό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», τεῦχος 128, 1 Μαρτίου 2004

Ἡ ἐκμετάλλευση τῶν ὀνείρων

Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου

Τρέμω στή σκέψη, πώς στήν ἀφετηρία τῶν νεανικῶν ὀνείρων ὀργιάζει, καμουφλαρισμένη, ἡ ἐκμετάλλευση. Ἡ πολλαπλή, ἡ ὀργανωμένη καί ἀσύδοτη ἐκμετάλλευση τῆς αὐτοφυοῦς καί δυναμικῆς λαχτάρας γιά γόνιμη ἐκδίπλωση τῆς προσωπικότητας. Τῆς ὁρμῆς γιά ἀτομική προκοπή, γιά δημιουργία, γιά προσφορά καί γιά καταξίωση. Ὁ νέος ἄνθρωπος, ἀνυποψίαστος καί ἀδοκίμαστος ὁραματιστής, στηλώνει τό βλέμμα στόν ἀνοιχτό ὁρίζοντα καί τολμάει τίς πρῶτες του ἐξορμήσεις. Ὡστόσο... “κύκλῳ οἱ ἀσεβεῖς περιπατοῦσι” (Ψαλμ. ια΄ 9). Ὁλόγυρά του συνωμοτοῦν οἱ ἐκμεταλλευτές. Ὁ στρατολόγος τῆς πολιτικῆς οὐτοπίας, πού μαγεύει μέ συνθήματα ἀπεριόριστων παροχῶν καί προσδένει στό ἅρμα τῆς ὑποτέλειας. Ὁ διαφημιστής τῆς ἐκσυγχρονιστικῆς ἐφευρετικότητας, πού χρωματίζει μέ πινελιές τρελλῆς διέγερσης τό “μηδέν” καί τό “τίποτα” καί τά προσφέρει μέ ἀντιπαροχή τήν ἐξάρτηση. Ὁ κήρυκας τῆς πολυδιαφημισμένης ἀπελευθέρωσης, πού σερβίρει γλέντι καί μέθη καί ὄνειρο καί δολοφονεῖ τή χαρά.

Περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 260, 1-9-2009

Φυγή ἀπό τό χρέος;

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου

Τό ἐπιτακτικό αἴτημα τῆς τραυματισμένης ᾿Ορθόδοξης ἑλληνικῆς συνείδησης, γιά ἄμεση ἀνάληψη δραστικῶν πρωτοβουλιῶν, μέ στόχο τή θεραπεία τῶν βαθύτατων πληγῶν, καί ἡ γενικευμένη προσδοκία της, γιά ἀναβάθμιση τοῦ κύρους τῶν ποιμένων της καί ἀποκατάσταση τοῦ γνήσιου Πατερικοῦ κλίματος, ἐγγράφονται -μέ ἔντονη ὑπογράμμιση- στήν ἀτζέντα τῆς ἐκκλησιαστικῆς μας ἐπικαιρότητας. ῾Η καταιγίδα ἤ, ἀκριβέστερα, οἱ ἀπανωτές καταιγίδες εὐτελισμένου ἤθους, Νομο-Κανονικῆς παραβατικότητας, ποιμαντικῆς πενίας καί κοινωνικῆς ἀπαξίωσης, πού ξέσπασαν κατά τίς τελευταῖες δεκαετίες, ἔφεραν τά πάνω κάτω. Τροφοδότησαν, “ἐν πλησμονῇ”, τά σκανδαλοθηρικά κιόσκια τῆς ἔντιμης καί τῆς ἀνέντιμης ἐνημέρωσης. Καί αἰχμαλώτισαν στό στρατόπεδο τοῦ πένθους, τῆς σιωπῆς καί τῶν δακρύων τόν πιστό λαό τοῦ Θεοῦ. Οἱ παράγοντες, πού ὅραμα καί μόχθο τους ἔχουν τήν ἀποδυνάμωση καί περιθωριοποίηση τῆς ᾿Εκκλησίας ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, ἀνασύρουν, κάθε τόσο, ἐπιδεικτικά καί προκλητικά, ἀπό τό -ἀμπαρωμένο, ἀλλά ὄχι καί ἀσφαλισμένο- ἀρχεῖο τῶν “προσωπικῶν δεδομένων” τά εἰδεχθή δεσποτικά σκάνδαλα καί τά σαλπίζουν “στεντορείως”. Καί τά μέλη τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος, “πενθοῦντα” καί “σκυθρωπάζοντα”, σηκώνουν τό σταυρό τῆς ντροπῆς. Γονατίζουν ἱκετευτικά μπροστά στό σταυρωμένο ᾿Αρχιερέα ᾿Ιησοῦ Χριστό καί ζητοῦν σωστική παρέμβαση. Καί, ἐκφράζοντας τή βαθειά ἀγωνία τους, ἀπευθύνονται στήν ῾Ιεραρχία τῶν ᾿Επισκόπων τους καί τήν προσκαλοῦν σέ ἀνάνηψη. Τήν παρακαλοῦν, μέ ὀδύνη ψυχῆς, νά μελετήσει καί νά μεθοδεύσει τήν ἀλλαγή τοῦ κλίματος. Νά καταθέσει, στό ῾Ιερό Θυσιαστήριο καί στόν κοινωνικό στίβο, δήλωση εἰλικρινοῦς καί ἔμπρακτης μετάνοιας. Νά δραστηριοποιηθεῖ, μέ πόνο καί συνέπεια, γιά νά γιατρέψει τίς ἀνοιχτές, πυορροοῦσες, πληγές. Καί νά ἀνοίξει ἕνα καινούργιο κεφάλαιο ποιμαντικῆς διακονίας, πιστό ἀντίγραφο τῆς ᾿Αποστολικῆς καί τῆς πατερικῆς κληρονομιᾶς.

Εὐκαιρίες ἀμέτρητες

"Ἀφοῦ ἐργαζόμαστε γιά τό ἔργο Του, μπορεῖ Ἐκεῖνος νά λείψη ἀπό κοντά μας;"
Με αυτήν την ωραία υπόμνηση απευθύνεται ο μακαριστός αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος Α' σε νεαρούς μαθητές, προτρέποντάς τους να αναζητούν ευκαιρίες και έξω από το Σχολείο τους για να εργασθούν για το μεγάλο σχέδιο του Θεού.

Για να διαβάσετε τις σκέψεις του μακαριωτάτου, πατήστε το παρακάτω εικονίδιο:

Ἡ ἀνδρεία τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἀνδρῶν

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου

«...οὐ γάρ βούλομαι

κέρκωπας μέν εὐδοκιμεῖν,

ἠρεμεῖν δέ λέοντας...» 

Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Nαζιανζηνός, ὁ πραΰς καί μαχητής, βρίσκεται στή δύσι τῆς πολυκύμαντης ζωῆς του. Σηκώνει τό βάρος τῶν χρόνων καί τήν ὀδύνη, πού ὁ φθόνος φόρτωσε στήν ψυχή. Ἀλλ᾽ ἡ ἀνδρεία δέν τόν ἐγκαταλείπει.

Tό λιοντάρι, πού φιλοξενεῖ μέσα του, προσπαθεῖ νά τό μεταμοσχεύση στήν ψυχη τοῦ πνευματικοῦ του παιδιοῦ, τοῦ πρεσβυτέρου Tιμοθέου. Mεταβιβάζει τήν ὁρμή του στή γραφίδα του. Kαί τή στέλνει σάν συμβουλή, σάν παρακίνησι καί σάν ἔμπνευσι.

«...Tά μέν οὖν ἡμέτερα πέρας ἔχει. Ὑπεχωρήσαμεν τῷ φθόνῳ, φιλοσοφοῦμεν ἐφ᾽ ἡσυχίας τῷ Θεῷ, καθ᾽ ἡμᾶς αὐτούς συγγινόμεθα ταῖς εὐχαῖς, τῶν ἐν μέσῳ κλόνων καί θορύβων ἠλευθερώμεθα. Σύ δέ ἡμῖν ἀνδρίζου καί κραταιοῦ καί ὑπεραγωνίζου τῆς τριάδος εἰς δύναμιν. Kαί ὁ πραΰς ἔστω μαχητής, Ὅ καί ἡμᾶς ἑώρας ποιοῦντας. Oὐ γάρ βούλομαι κέρκωπας μέν εὐδοκιμεῖν, ἠρεμεῖν δέ λέοντας...».

...Δέν θέλω νά εὐδοκιμοῦν οἱ μυθικοί πιθηκάνθρωποι, οἱ δειλοί καί ξαδιάντροαποι καί νά ἀδρανοῦν τά λιοντάρια.

Πάρε δύναμι. Γίνε μαχητής. Ἔτσι, ὅπως εἶδες καί μένα νά μάχωμαι γιά τό ὄνομα τῆς ἁγίας Tριάδος.

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου, «Κατηγορῶ κι ἀπολογοῦμαι», δ' ἔκδ. (Ἀθήνα: Ἐκδόσεις «ΣΠΟΡΑ», 1989), σελ. 7-8, 97-106

ΚΑΤΗΓΟΡΩ ΚΙ ΑΠΟΛΟΓΟΥΜΑΙ

Ἕνας νέος Ἕλληνας γράφει ἀπ’ τή φυλακή του. Προσπαθεῖ νά ἐκπέμψει σήματα στόν ἔξω κόσμο. Ἀγωνίζεται νά δώσει νέο σχῆμα στήν ἀπολογία του. Ἀποτολμάει ν’ ἀρθρώσει καί τό «κατηγορῶ» του...
...Μέσα στή μέθη του καί στό πάθος του κινάει μιά φανταστική ἀναψηλάφηση τῆς περίπτωσής του. Βάζει τόν ἑαυτό του ξανά καί ξανά, σάν κατηγορούμενο, στό σκαμνί. Γιά νά τόν δικάσει μέ ἀλύγιστη αὐστηρότητα. Μά, προωθεῖ, αὐθαίρετα, τήν προσωπικότητά του καί στήν ἕδρα τοῦ δικαστῆ. Γιά ν’ ἀναζητήσει τούς πολλούς ἔνοχους, πού κατάφεραν νά ξεγλιστρήσουν καί νά τόν ἀφήσουν ὁλομόναχο στό θρανίο τοῦ φταίχτη καί στό κελλί τῆς φυλακῆς του...

 7. «Ἐσύ θρηνεῖς... ἐγώ σπαράσσω...»

 Τραγουδιστή μου,

Σταμάτα τό θρῆνο.

Πάψε νά βαρᾶς τό μπουζούκι σου στήν κλίμακα καί στό ρυθμό τοῦ θανάτου.

Δέν τήν ἀντέχω πιά τή μελωδία σου.

Δέν βρίσκω τή δύναμη νά πάρω μέρος στόν πένθιμο χορό σου.

Ρωτᾶς ποιός εἶμαι; Ζητᾶς τό λόγο, γιατί σωριάζομαι μπροστά σου σάν ἐρείπιο καί σοῦ ζητάω ν’ ἀλλάξεις σκοπό;

Θά σοῦ δώσω τήν ταυτότητά μου.

Ἄρθρο ἀπό τό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», τεῦχος 337, Σεπτέμβριος-Ὀκτώβριος 2014

Ἡ στάση
τοῦ Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου
στό
ἐκκλησιαστικό πρόβλημα

5 (τελευταῖο). Ἡ θύελλα μετά τήν ἀδιαλλαξία τοῦ
Ἀρχιεπισκόπου Σεραφείμ

(Φωτογραφία: Μητροπολίτης Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικόδημος, 3η Λειτουργία μετά ἀπό ἀπόφαση ΣτΕ: Ἅγιος Παντελεήμων Πεύκης, Κυριακή τοῦ Θωμᾶ, 1991)

Ἀρχιμ. Εἰρηναίου Μπουσδέκη

Μετά τό Βατερλώ τῆς Ἱεραρχίας τῆς 7ης-3-1991, λόγῳ τῆς ἀδιαλλαξίας τοῦ ἠθικοῦ αὐτουργοῦ τῆς ἀποτυχίας συναινετικῆς λύσεως τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ προβλήματος, τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Σεραφείμ, ὁ μητροπολίτης Ἀττικῆς Νικόδημος ἐκφράζει τήν ἀπογοήτευσή του καί παίρνει ἀμέσως τίς ἀποφάσεις του. Δεῖτε τί γράφει στό βιβλίο του «Εἰπέ τῇ Ἐκκλησίᾳ» (σελ. 318):    

«Τήν ὥρα πού συνεδρίαζε ἡ  Ἱεραρχία ἐμφανίστηκε στά συνοδικά γραφεῖα ὁ γενικός γραμματέας Θρησκευμάτων κ. Γ. Παπακωνσταντίνου, ὁ ὁποῖος δήλωνε στούς συνοδικούς ὅτι ἐπιθυμία τοῦ πρωθυπουργοῦ κ. Κων. Μητσοτάκη εἶναι νά διευθετηθεῖ ἡ ἐκκρεμότητα, χωρίς ὁ ἴδιος νά ἔχει καμμιά ἀνάμιξη. Ὅπως χαρακτηριστικά εἶπε ὁ κ. Γ. Παπακωνσταντίνου, "ἐπιθυμία τοῦ Πρωθυπουργοῦ εἶναι νά γίνουν ὅλα μέ βάση τούς ἱερούς Κανόνες".

     Ἄν ἡ Ἱεραρχία ἀφινόταν ἐλεύθερη, μπορεῖ νά περνοῦσε στιγμές ὀδύνης, ἀλλά στό τέλος θά ἔφτανε σέ ὥριμη λύση. Θά ἔκλεινε τήν πληγή καί θά ἄνοιγε τόν δρόμο γιά θετική καί καρποφόρο ποιμαντική δραστηριότητα. Ἡ πεισματική, ὅμως, ἀνασταλτική παρέμβαση τοῦ προέδρου τοῦ σώματος, οἱ μελετημένες δολιχοδρομήσεις καί οἱ Σταλινικές μεθοδεύσεις δέν ἄφησαν νά αὐγάσει τό φῶς τῆς ἀγάπης καί τῆς ἑνότητας στόν ὁρίζοντα.

     Ἡ ἀπογοήτευση ἀπλώθηκε σέ εὐρύτατα στρώματα. Ὀχι μόνο στήν ὁμάδα τῶν διωκομένων Μητροπολιτῶν, ἀλλά καί σ᾿ὁλόκληρο τό ἐκκλησιαστικό πλήρωμα.

     Ἡ Ἐπιτροπή ἀποδείχτηκε σχέδιο ἐξαπατήσεως. Ἡ Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας λειτούργησε σάν λόχος.

    Οἱ προτάσεις μας δέν εἶχαν πιά κανένα νόημα.