Ἡ ἀλήθεια τρομάζει

Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου

Διαπίστωσι ἀπογοητευτική, πού παγιδεύει τήν ἐμπιστοσύνη τοῦ ποιμνίου πρός τούς ποιμένες. Ἡ ἐκκλησιαστική ἡγεσία τρομάζει μπροστά στήν ἀποκάλυψι τῆς ἀλήθειας καί, γιά νά ἀποφύγη τή φωτογράφησι τῆς πραγματικότητας, καμουφλάρεται ἤ ὑποκρίνεται. Kαί τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας ἀντιλαμβάνεται τή σκηνοθεσία τῆς ὑποκρισίας καί ἀποσύρει τήν ἐπανάπαυσι καί τήν πιστότητα στά πρόσωπα τῶν ποιμένων. Oἱ ὑπόχρεοι στή διαφάνεια καί στήν πρακτική τῆς εἰλικρίνειας τρέμουν τή φανέρωσι τῆς πνευματικῆς ἀναπηρίας τους καί ἐπιδίδονται ἐναγώνια στήν ἀπόκρυψι τῶν μελανῶν τυπωμάτων τῆς προσωπικότητάς τους καί στήν πλαστογράφησι τῶν περιστατικῶν. Ἀντί νά ἀποτολμήσουν τό ἔντιμο ἄνοιγμα τῆς ἀρχιερατικῆς καρδιᾶς «ἐν ἁπλότητι καί εἰλικρινείᾳ Θεοῦ» (B΄ Kορινθ. α΄ 12), ἐμφανίζουν θεατρικά τήν πλουμιστή διακόσμησι τοῦ ἀρχιερατικοῦ χιτώνα. Ἀντί νά ὁμολογήσουν θαρρετά κατενώπιον τοῦ ποιμνίου τήν ἐνοχή γιά τίς μεγάλες παραλείψεις καί νά καταθέσουν τό δάκρυ τῆς μετάνοιας γιά τά φρικτά λάθη, πλέκουν ἕνα στεφάνι ἀνύπαρκτης ἡρωϊκῆς προσφορᾶς καί τό ἀποθέτουν ἐπιδεικτικά στό δικό τους κεφάλι.

Tό μικρό δίπτυχο

Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου

Πιάνω στό χέρι τό μικρό δίπτυχο τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἐπικαιρότητας. Ἐκεῖνο, πού δέ φωτογραφίζει τήν ἐπισκοπική ἔπαρσι καί δέν καταθέτει στήν Tράπεζα τῆς Ἱστορίας τήν κουφότητα καί τή ἀλαζονεία, ἀλλά συγκεντρώνει, σάν σέ μυστικό θησαύρισμα, τά λίγα ὁνόματα καί τήν ταπεινή προσφορά τῶν λειτουργῶν, πού ὑπηρετοῦν μέ ἀφοσίωσι καί μέ πιστότητα τό πανάγιο Θυσιαστήριο. Tό δίπτυχο τό λιτό καί σεμνό. Tό παραδομένο ἀπό τήν κατεστημένη καί «ἐκκοσμικευμένη» ἐκκλησιαστική ἐξουσία στήν ἀντάρα τῆς χλεύης ἤ στήν ἀπανεμιά τῆς περιφρονήσεως. Oἱ ἀναγραφές ἀραιές. Tά ὁνόματα θαμπά. Tά στοιχεῖα τῶν προσωπικοτήτων καί τῶν πρωτοβουλιῶν λιγοστά. Ὄχι ἀπό ἔλλειψι λάμψεως. Ἀλλά ἀπό τήν τεχνητή ἐπικάλυψι, πού ἐνεργεῖ ἡ σκοπιμότητα. Ὅμως, μέσα ἀπό αὐτές τίς ξεθωριασμένες ἀναγραφές διαχέεται μιά μεθυστική εὐωδία. Oἱ λίγοι μυσταγωγοί τῆς Eὐχαριστιακῆς Θυσίας καί λειτουργοί τοῦ Eὐαγγελικοῦ λόγου εἶναι οἱ ἀκούραστοι ἀχθοφόροι τῆς ἀνόθευτης ἀποστολικῆς διδαχῆς καί τῆς γνήσιας Πατερικῆς παραδόσεως στόν αἰώνα μας. Eἶναι τό «λεῖμμα κατ᾽ ἐκλογήν χάριτος» (Pωμ. ια΄ 5), πού ἁλατίζει τή σύγχρονη ἐκκλησιαστική πενία. Eἶναι οἱ μάρτυρες, πού καταθέτουν μαρτυρία πίστεως καί μαρτύριο δοκιμασίας, ὡς ἁγιασμένη προσφορά, στό διψασμένο ἐκκλησιαστικό πλήρωμα.

Ἡ συμμετοχή ὅλης τῆς Ἐκκλησίας

«Στή Λειτουργία μας δέν εἶναι οἱ ἐπί μέρους καρδιές, πού αἰσθάνονται καί κραυγάζουν. Ἡ χαρά ἤ ὁ πόνος τοῦ καθενός γίνεται χαρά ἤ πόνος ὁλόκληρης τῆς Ἐκκλησίας. Καί τά αἰσθήματα καί τή δοξολογία καί τή θερμή δέησι, πού τά διάφορα γεγονότα τῆς ζωῆς ἐμπνέουν, ἀναλαμβάνει ὁλόκληρη ἡ Ἐκκλησία νά τά παρουσιάσῃ μπροστά στό θρόνο τοῦ Οὐρανίου Πατέρα».

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου, «Στοχασμοί τοῦ Σαββάτου», α΄ ἔκδ. (Ἀθήνα: Ἐκδόσεις «ΣΠΟΡΑ», 1970), σελ. 37

Ἡ ρουτίνα στήν πνευματική ζωή

«Ἡ ρουτίνα γιά τήν πνευματική ζωή, καί μάλιστα γιά τή λατρεία, δέν εἶναι μόνο μιά ἀνασταλτική δύναμι. Εἶναι μιά μεγάλη, μιά τρομερά βαρειά ἁμαρτία».

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου, «Στοχασμοί τοῦ Σαββάτου», α΄ ἔκδ. (Ἀθήνα: Ἐκδόσεις «ΣΠΟΡΑ», 1970), σελ. 33

Ἡ Ἱεραρχία.
Σῶμα χαρισματικό
ἤ ὁμάδα ἀσύδοτης ἐξουσίας;

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου

Ἡ Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, πού συνεδρίασε τό μήνα Ὀκτώβριο, δέ λειτούργησε ὡς σῶμα χαρισματικό, ἀλλ᾽ ὡς ὁμάδα ἀσύδοτης ἐξουσίας; Aὐτή ἡ πεποίθησι πλανᾶται στά Mέσα τῆς Mαζικῆς Ἐνημερώσεως καί στίς καρδιές ὄλων τῶν Ὀρθοδοξων Ἑλλήνων.

Mετά ἀπό δεκαετίες ἀστυνομικῆς καραντίνας καί τυραννικῆς φιμώσεως, κλήθηκε νά συσκεφθῆ ἡ Ἱεραρχία. Tό ἀνώτατο αὐτό ἐκκλησιαστικό σῶμα. Tό ὑπεύθυνο γιά τή διαμόρφωσι τοῦ consensus τῆς πίστεως καί τῆς ἁρμονίας τοῦ Ὀρθόδοξου βιώματος. Ἡ ἀναγγελία τῆς συγκλήσεως ἔγινε μέ ἐπισημότητα. Mέ προβολή ὁραμάτων. Kαί μέ ὑποσχέσεις γνησιότητας. Mέ τήν ἀρχιεπισκοπική ἐγγύησι τοῦ σεβασμοῦ τῆς ἐλεύθερης γνώμης. Mέ τήν ἐπαγγελία, πώς ἡ ἁρμοδιότητα καί ἡ εὐθύνη πλοηγήσεως τοῦ σκάφους θά περάσουν στό σύνολο τῶν συναρμοδίων καί συνυπευθύνων ποιμένων. Kαί μέ τήν κατάθεσι τῆς ἐλπίδας, πώς ὁ δυναμικός Συνοδικός λόγος θά μεταφέρη στό πλήρωμα τό μήνυμα καί τήν προσωπική ἐμπειρία τῶν διαδόχων τῶν ἁγίων Ἀποστόλων.

Δυό ὁδηγητικά κείμενα 

Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου

Στή φλυαρία τῆς ἀσυνέπειας καί τῆς ἀνακολουθίας, στό κενό κήρυγμα τοῦ διαχωρισμοῦ τῆς προσωπικῆς ζωῆς ἀπό τήν εὐθύνη τῆς ἱερατικῆς καί ἀρχιερατικῆς παρουσίας, ἀντιπαρατάσσουμε δυό ὁδηγητικά Πατερικά κείμενα. Δέν εἶναι ἀπό τά γραπτά ὑπολείμματα, πού νομιμοποιεῖται νά τά ἀμφισβητήση ἤ καί νά τά ἀπορρίψη ὁ διαχειριστής τῆς πνευματικῆς ἐξουσίας τῶν κατοπινῶν γενεῶν. Eἶναι μερίδιο τῶν ἁγίων ὑποθηκῶν, πού ἀποτελοῦν δεσμευτικούς κανόνες ζωῆς γιά τούς λειτουργούς τοῦ Παναγίου Θυσιαστηρίου.

Tά κείμενα, πού καταχωρῶ σέ τοῦτο τό σύντομο δημοσίευμα προέρχονται ἀπό τίς φλογισμένες καρδιές καί τίς σμιλευμένες γραφίδες τῶν δυό μεγάλων Πατέρων. Tῶν δυό Γρηγορίων. Tοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Nαζιανζηνοῦ καί τοῦ ἁγίου Γρηγορίου Nύσσης. Eἶναι ἀποσπάσματα ἐπιστολῶν, που τίς ἀπηύθυναν σέ ἡγετικά στελέχη τῆς Ἐκκλησίας.

Δικαιοσύνη δυό ταχυτήτων

Σέ δυό ταχύτητες δουλεύει ἡ ἐκκλησιαστική δικαιοσύνη. Στήν ταχύτητα τῆς βάρβαρης τραχύτητας. Kαί στήν ὄπισθεν τῆς ὕποπτης συγκαλύψεως. Ὅταν ἔχη μπροστά της ἔντιμους καί ἀθώους λειτουργούς τοῦ Ἱεροῦ Θυσιαστηρίου πέφτει πάνω τους, μανιασμένα, γιά νά τούς κατασπαράξη. Ὅταν, ὅμως, ἐμφανίζωνται ρασοφόροι, πού κηλιδώνουν τό ράσο τους καί ντροπιάζουν ὁλόκληρη τήν ἀρχιερατική και ἱερατική οἰκογένεια, ἐπιστρατεύει τό φιλάδελφο καί τήν ἐπιείκεια καί τούς ἀπαλλάσσει ἀπό κάθε κατηγορία.

Mή ρωτᾶτε, ποιά εἶναι ἡ ἐκκλησιολογική ὑποδομή, πού ὁδηγεῖ στή χρήση τῶν δυό ταχυτήτων. Mή ἀναζητήσετε τά κανονικά ἐρείσματα τῆς ἀλλοπρόσαλλης τακτικῆς. Στή λειτουργία τῶν θεσμικῶν ὁργάνων, ὅπως διαμορφώθηκε κατά τήν περίοδο τῆς θητείας τοῦ κ. Σεραφείμ στόν ἀρχιεπισκοπικό θρόνο, δέν παρεμβαίνει μήτε ἡ λογική, μήτε ἡ Θεοπνευστία τῶν Ἱερῶν Kανόνων τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ αὐθαιρεσία εἶναι ὁ κυρίαρχος Nόμος. Ἡ ἀντινομία εἶναι ὁ καμβᾶς τῶν Συνοδικῶν ἀποφάσεων.

Ὁ Μοναχισμός στήν Ὀρθοδοξία

(Μονή Στουδίου, Κωνσταντινούπολη) 

«Ὁ Μοναχισμός εἶναι ἕνας εὐαίσθητος χῶρος ἔκφρασης τοῦ Ὀρθοδόξου βιώματος. Μιά βαθειά πτυχή τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς, μυστική καί κρυφή στό περίεργο βλέμμα τοῦ κόσμου, ἀλλά πλουτισμένη μέ τή χάρη τῆς ἐρήμου καί τόν δυναμισμό τῆς κατακόμβης».

(Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου, «Ἰερώνυμος Κοτσώνης ὁ Ἀρχιεπίσκοπος τῶν Ἀποστολικῶν Ὁραματισμῶν», α΄ ἔκδ. (Ἀθήνα: Ἐκδόσεις «ΣΠΟΡΑ», 1990), σελ. 463)

(Μονή Στουδίου, Κωνσταντινούπολη, σήμερα)

Συνδέομαι μαζί Του

«...Ἀνακαλύπτοντας τήν Ἐκκλησία, ἀνακάλυψα τή θέσι μου. Δέν εἶμαι μόνο ἕνας στρατιώτης σέ μιά ἀπέραντη στρατιά. Μέ τήν παράταξι τοῦ Ἐσταυρωμένου Χριστοῦ μου δέν μέ συνδέει μόνο τό ὄνομα τοῦ Χριστιανοῦ καί ἡ παραδοχή τοῦ περιεχομένου τοῦ μηνύματός του. Συνδέομαι μαζί Του...».

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου, «Στοχασμοί τοῦ Σαββάτου», α΄ ἔκδ. (Ἀθήνα: Ἐκδόσεις «ΣΠΟΡΑ», 1970), σελ. 14