Τό παρακάτω κείμενο τό πήραμε ἀπό τό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», τεῦχος 64, 1 Ἰουλίου 2001.

Ὁ Mακαριστός Ἀρχιεπίσκοπος
Ἱερώνυμος
ἦταν ἐκλεκτός τίνος;

 Γ. I.

      Tό ἔτος 1962 σοβαρή κρίση ξέσπασε στή διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας. Mετά τήν κοίμηση τοῦ ἀπό Πατρῶν Ἀρχιεπισκόπου Θεοκλήτου (Παναγιωτοπούλου), ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, μέ ἀπόλυτη πλειοψηφία, ἐξέλεξε ὡς Ἀρχιεπίσκοπο γνωστό μέλος της. Ἡ ἐκλογή αὐτή ἔγινε αἰτία νά ξεσπάσει θύελλα διαμαρτυριῶν ἀπό ἐπωνύμους καί μή. Ἐφημερίδες καί δημοσιογράφοι, ἀλλά καί διαπρεπεῖς πανεπιστημιακοί δάσκαλοι καί θεολόγοι, ἐκλιπαροῦσαν τό νεοεκλεγέντα Ἀρχιεπίσκοπο νά παραιτηθεῖ, γιά νά κοπάσει ὁ θόρυβος. Ὁ ἴδιος ὁ Ἀρχιεπίσκοπος καί ἡ ἐκλέξασα αὐτόν Ἱεραρχία «ἰδόντες τόν σεισμόν καί τά γενόμενα» σιώπησαν καί δέν τόλμησαν νά διατυπώσουν κανένα σοβαρό καί ὑπεύθυνο ὑπερασπιστικό λόγο. Kαί τελικά, ὑπό τή γενική κατακραυγή, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ἀναγκάσθηκε, μετά δεκαπέντε ἡμέρες, νά ὑποβάλει τήν παραίτησή του.

Δ' Χαιρετισμοί

Ἄρθρο ἀπό τό περιοδικό "Ἐλεύθερη Πληροφόρηση" (τεῦχος 262 -1 Οκτωβρίου 2009)

Μισή ἀλήθεια...
γεμάτο ψέμα

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου

Φαινόμενο τῆς ἐποχῆς μας... ῾Η στέρεη θεμελίωση, ἡ χαρισματική διαλεκτική καί ἡ πειστική εὐκρίνεια τοῦ Πατερικοῦ Θεολογικοῦ λόγου δέ φωτίζουν καί δέν εὐαισθητοποιοῦν τή σύγχρονη ἐπισκοπική συνείδηση. ᾿Οφείλεται τό γεγονός στίς ἄναρχες ἐπιρροές τῶν κοσμικῶν σχημάτων, πού διακινοῦνται, μονότροπα, στίς τροχιές τῆς σκοπιμότητας καί τῆς ἀνταγωνιστικότητας; Εἶναι σύνδρομο ἰσχαιμικῆς ᾿Εκκλησιολογικῆς καί Πατερικῆς κατάρτισης; ῎Η εἶναι ἀπόληξη ἑνός ἀρρωστημένου ὠφελιμισμοῦ, πού μεταπλάθει τήν ἱστορική πραγματικότητα καί τήν προσαρμόζει στίς προδιαγραφές τῶν δικῶν του ὁραμάτων;

Εἶναι γεγονός, ὅτι ἕνα μικρό κατάλοιπο ἐπισκοπικῆς ἐγρήγορσης ψαύει, μέ συνείδηση ἐξαγιασμένη, τό θησαυρό τῆς Πατερικῆς ἔλλαμψης. Καί τόν μεταφέρει, διακριτικά καί σεβαστικά, στά διψασμένα πλήθη.

Δ΄ Κυριακή Νηστειών

Προσευχόμαστε γιά τούς ἄλλους; 

Ἀρχιμ. Εἰρηναίου Μπουσδέκη

 «διδάσκαλε, ἤνεγκα τόν υἱόν μου πρός σε, ἔχοντα πνεῦμα ἄλαλον».

ΦΕΡΝΟΥΜΕ ΟΠΟΙΟΝ ΕΧΕΙ ΑΝΑΓΚΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ;

Ἡ τραγική φιγούρα τοῦ πατέρα πού περιφέρει τό παιδί του ἀπό τήν παιδική του ἠλικία προσπαθῶντας νά καλυτερεύσει τήν κατάστασή του. Τό παιδί του εἶχε καταλειφθεῖ ἀπό πνεῦμα πονηρό πού τοῦ εἶχε πάρει τήν λαλιά του. Ὅπου τό πονηρό πνεῦμα τό καταλάμβανε τό ἔριχνε νά κυλιέται κάτω, τό ἔκανε νά ἀφρίζει τό στόμα του, νά τρίζει τά δόντια του καί μετά να καταλήγει ξερό καί ἀναίσθητο κατά γῆς. Πόσες φορές μάλιστα τό πονηρό πνεῦμα τό ἔριχνε καί στή φωτιά καί στό νερό γιά νά τό ἀπολέσει.

Μέ πολλή συμπάθεια καί πόνο στεκόμαστε ἀπέναντι σ’ αὐτή τήν μορφή τοῦ ταλαιπωρημένου πατέρα. Δέν ἔχουμε σκεφτεῖ ὅμως ὅτι πρέπει νά σταθοῦμε ἀπέναντί του καί μέ μιά διάθεση μαθητείας. Ὁ πατέρας αὐτός μέσα στόν πόνο καί τήν περιπέτειά του εἶχε τή δύναμη νά φέρει τό παιδί του πρός τόν Κύριο, νά τόν ἱκετέψει θερμά γι’ αὐτό.

Κυριακή Γ' Νηστειῶν (Σταυροπροσκυνήσεως)

Κυριακή Β' Νηστειῶν

"Απόφαση" χωρίς ψηφοφορία

Δημοσιεύουμε βαρυσήμαντο κείμενο του Μητροπολίτη Κυθήρων κ. Σεραφείμ, από το οποίο αποδεικνύεται το πρωτοφανές ότι: ελήφθη "απόφαση" από την Ιεραρχία για την αναγνώριση της "Αυτοκέφαλης Εκκλησίας της Ουκρανίας" χωρίς ψηφοφορία (ούτε δι’ ανατάσεως της χειρός ούτε διά φανερής ή μυστικής ψηφοφορίας).

Περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 150, 1-2-2005

Τό πλαστό ὅραμα

Kατά τούς τελευταίους αἰῶνες, ἡ ὑλιστική ὑστερία τοῦ αὐτοκαλούμενου “δυτικοῦ” κόσμου καί ἡ κοινωνικοπολιτική προπαγάνδα τοῦ θεωρητικοῦ ἤ τοῦ (ἄλλοτε) ὑπαρκτοῦ σοσιαλισμοῦ συναντήθηκαν, σάν σέ κοινή ἀφετηρία καί, ταυτόχρονα, σάν σέ κοινό, ἰδεατό, στόχο, στήν ἐκστρατεία κολόβωσης τοῦ ἀνθρώπινου ὁράματος. Προσπάθησαν νά πλάσουν καί νά προπαγανδίσουν ἄλλο ὅραμα, θελκτικό, ἀλλά παραπλανητικό. Καί νά τό ἐμφυτεύσουν, μέ τρόπο βίαιο, στίς ἀνήσυχες ψυχές. Τό ἐγκοσμιοκρατικό καί σαρκολατρικό ὅραμα μιᾶς μερίδας τοῦ ἀρχαίου κόσμου, πού τό στιγματίζει καί τό καταδικάζει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, καθώς ἀπευθύνεται στήν ᾿Εκκλησία τῆς Κορίνθου· «φάγωμεν καί πίωμεν, αὔριον γάρ ἀποθνήσκομεν» (Α΄ Κορινθ. ιε΄ 32), γύρισε ξανά στό διαφημιστικό καί δημαγωγικό καντράν τοῦ νεότερου κόσμου καί ἔγινε ὁ λογότυπος τῆς ἀκόρεστης εὐμάρειας. Τό φτιαχτό ὄνειρο μιᾶς ἀτέρμονης οἰκονομικῆς ἀνάπτυξης, καί μιᾶς ἀπεριόριστης ἱκανοποίησης τῶν αἰσθήσεων, πού στριμώχνει στή γωνιά τῆς περιφρόνησης τήν ψυχή καί ἀκρωτηριάζει θανάσιμα τήν ὕπαρξη.

Περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 151, 16-2-2005

“Τί ἐστιν ἄνθρωπος;”

Δέν τολμῶ νά ἀρθρώσω ἄποψη γιά τήν ὕπαρξή μου, ἤ νά θυμίσω τήν κρυστάλλινη, σεβαστική ἀναφορά τῶν Πατέρων τῆς ᾿Εκκλησίας μας στόν ἄνθρωπο, πού τόν νοιώθουν, ὡς τό κορύφωμα τῆς Δημιουργίας, καί μέ πνίγει τό εὐτελιστικό, ἀντιρρητικό παραλήρημα. ῾Ο λόγος, πού τόν ἀπευθύνω  στόν ἑαυτό μου καί, πού ἔχει ἀντικείμενο ἔρευνας τή μονάκριβη καί ἀδιαπραγμάτευτη ὕπαρξή μου, ὅταν ἐπεκτείνεται σέ διάλογο μέ τό συνοδίτη, ἀχθοφόρο τοῦ ἴδιου πακέτου ἀποριῶν, δέν εἶναι ἐνασχόληση ἄνετη καί ἀνώδυνη. Δέ βρίσκει πάντοτε ἀνταπόκριση. Δέν ὁδηγεῖ, ἀναπόφευκτα, σέ συναδέλφωση καί σέ συντονισμό τῆς ἀναζήτησης. Συχνά συναντάει τήν προκατάληψη ἤ τήν κακόπιστη αὐτοοχύρωση. Καί καταλήγει σέ διάσταση καί σέ διαφωνία. Κάποτε καί σέ ἀνοιχτή ἀντιπαράθεση.

Τά πολλά καί ἀντιφατικά κατάλοιπα τῶν αἰώνων, πού διάβηκαν καί οἱ ποικίλες ἰδεολογικές ἐμπλοκές τῆς ἐκρηκτικῆς ἐποχῆς μου, ἔχουν προκαλέσει νέφωση ἀοριστίας καί σύγχυσης γύρω ἀπό τόν ἄνθρωπο, πού ὑποτίθεται πώς τόν ἀναγορεύουν σέ πρώτη ἀξία καί πώς τόν ὑπηρετοῦν μέ ἀφοσίωση. Θεωρίες, πού δέν ἀπαντοῦν αὐθεντικά καί πειστικά στό “περί ἀνθρώπου” ἐρώτημα, ἀλλά ἐνορχηστρώνονται στήν προπαγάνδα τῆς ὑλοφροσύνης, σπέρνουν στό λογισμό ἀγκάθια ἀμφισβήτησης. Τραυματίζουν τήν ἐμπιστοσύνη μας στήν ὥριμη καί κατασταλαγμένη κρίση τῶν φωτισμένων προγόνων μας. ᾿Ερεθίζουν ἀρνητικά τίς ἀνυποψίαστες ψυχές. Γεννοῦν ἀμφιβολίες, ἀναδιπλώσεις καί ἐπιφυλάξεις, πού συχνά ἐξελίσσονται σέ σκληρές καί ἐπίμονες ἀντιπαλότητες.   Καί μεταλλάσσουν τήν αὐτοσυνειδησία μας.