Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου, «Θυσίαν αἰνέσεως», α΄ ἔκδ. (Ἀθήνα: Ἐκδόσεις «ΣΠΟΡΑ», 1998), σελ. 113

Επανάπαυση στο θείο έλεος

«… Δυναμωμένοι μέσα στό κλίμα τῆς ἐπανάπαυσής μας στό θεῖο ἔλεος, προωθοῦμε τίς λαχτάρες μας καί τά αἰτήματά μας στό κεντρικό στοιχεῖο τῆς λατρείας μας, πού εἶναι ἡ Θυσία τοῦ Σταυροῦ. Ζητᾶμε νά μᾶς ἀξιώσει νά παρασταθοῦμε μέ ἀγάπη καί ἀφοσίωση, μέ γαληνεμένη τήν καρδιά καί ἀκατάγνωστη τή συνείδηση, στή Μυσταγωγία τῆς σταυρικῆς προσφορᾶς Του. Καί νά μετάσχουμε στήν Τράπεζα τῆς ὑπερούσιας Τροφῆς μέ τήν πληροφορία τοῦ μέσα μας κόσμου, ὅτι δέν λυποῦμε τό Ἅγιο Πνεῦμα καί δέν βεβηλώνουμε τά Ἄχραντα Μυστήρια.»

Ἀπό τό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», τεῦχος 107, 16 Ἀπριλίου 2003

Στή σκιά τοῦ Σταυροῦ

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου

Στή σκιά τοῦ Σταυροῦ. Σέ χῶρο, πού τόν διαφέντευε ἡ εἰδωλολατρική καί ἡγεμονική ἔπαρση. Σέ στιγμές ἐκρηκτικῆς ἔξαψης τῶν παθῶν μιᾶς ξέφρενης θρησκευτικῆς ἡγεσίας καί ἑνός παθιασμένου ὄχλου. Σέ ἀντιπαράθεση ἑνός δειλοῦ, ἔντρομου αὐτοκρατορικοῦ ἐκπροσώπου μέ τόν ὑπόδικο, σαρκωμένο Λόγο τοῦ Θεοῦ. ᾿Εκεῖ κατατέθηκε ἀπό τόν Πιλάτο (ἔντιμα ἤ ἀνέντιμα, εἰλικρινά ἤ προσχηματικά, ἀδιάφορο) ὁ σημαντικότερος προβληματισμός τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης. ᾿Εκεῖ ἀκούστηκε ἡ ἐναγώνια κραυγή· “τί ἐστιν ἀλήθεια;” (᾿Ιωάν. ιη΄ 38).

Ο Πιλάτος ἦταν ὁ πρόβολος τῆς αὐτοκρατορικῆς δύναμης. ῾Ο ταγμένος φρουρός τοῦ Νόμου. ῾Ο ἔσχατος κριτής καί διαχειριστής τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς. ᾿Αλλά, μέσα του, δέν εἶχε ξεδιαλύνει τί εἶναι ἡ “ἀλήθεια”. Ποιά ἡ πηγή τῆς ἐκπόρευσής της. Ποιά ἡ λειτουργικότητά της στήν ὁλοκλήρωση τῆς ἀνθρώπινης προσωπικότητας καί στήν πλοκή τοῦ ἱστορικοῦ βίου. ῾Η συμβολή του ἦταν ψυχρή ἐκπλήρωση καθήκοντος. Δουλική συμμόρφωση πρός τίς “ἄνωθεν” ἐντολές.

Δόξα στο Θεό  

Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου, «Θυσίαν αἰνέσεως», α΄ ἔκδ. (Ἀθήνα: Ἐκδόσεις «ΣΠΟΡΑ», 1998), σελ. 111

«… Ὅλα νά τά κάνετε γιά τή δόξα τοῦ Θεοῦ. Αὐτός νά εἶναι πάντοτε ὁ σκοπός σας. Νά δοξάζεται ὁ Θεός.»

Τό ἄρθρο αὐτό δημοσιεύθηκε στήν εφημερίδα ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ στίς 5-9-1997

Kαί ἕνα ὑστερόγραφο

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου

Ἀπαραίτητο ἕνα ὑστερόγραφο στά ὅσα γράφτηκαν γιά τήν τραγική Συνέλευσι τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τοῦ περασμένου Ἰουλίου. Στό συνταρακτικό χρονικό τῆς μεγάλης ἐκρήξεως τῶν ἀρχιερατικῶν παθῶν, πού ἐκδηλώθηκε μέσα στό θερμό μήνα τοῦ καλοκαιριοῦ. Tό δημοσιογραφικό ὑλικό, πού παραδίνεται στήν κρίσι καί στήν ἀξιολόγησι τοῦ νηφάλιου αὐριανοῦ ἱστορικοῦ εἶναι ὀγκωδέστατο. Πυκνό σέ πληροφορίες καί πλούσιο σέ ἐκτιμήσεις. Σάν σέ ὐποσημείωσι, σάν σέ ὑστερόγραφο, θά ἤθελα νά ἐπισυνάψω μιά ἐκκλησιολογική ἀνάλυσι τοῦ γεγονότος. Mιά προβολή αὐτῆς τῆς Συνοδικῆς πράξεως στό κάτοπτρο τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας. Mιά ἀντιπαραβολή τοῦ «σήμερα» μέ τό «χτές» καί τό «προχτές». Mέ αὐτό, πού ἡ Ἐκκλησία Ἰησοῦ Xριστοῦ γνωρίζει καί ζῆ καί κατακυρώνει ὡς Σύνοδο. Ὡς Σῶμα θεοκίνητο καί θεόπνευστο. Ἄγγελο τῶν μηνυμάτων τοῦ Θεοῦ στήν παρεμβολή τοῦ λαοῦ. Kαί διακομιστή τῆς ἀλήθειας, τῆς δικαιοσύνης καί τῆς ἀγάπης στή φθαρμένη καί ἀλλοτριωμένη ἐπικαιρότητα.

Σέ μιά Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας συναντῶνται καί συναρμόζονται τρεῖς παράγοντες.

Ὁ πρῶτος παράγοντας εἶναι ὁ σταυρωμένος Kύριος. Ὁ ἀρχηγός τῆς Ἐκκλησίας. Aὐτός, πού σαρκώθηκε, γιά νά ἀναπλάση τόν ἄνθρωπο, νά ἀνοίξη τήν πύλη τῆς Bασιλείας τῶν Oὐρανῶν καί νά δημιουργήση τήν κοινωνία τῆς πληρότητας τῆς ζωῆς καί τῆς ἁγιότητας. Aὐτός, πού ἔχει ξαποστείλει τό Πανάγιο «Πνεῦμα τῆς ἀληθείας» (Ἰωάν. ιδ΄ 17), γιά νά «μαρτυρήσῃ» (Ἰωάν. ιδ΄ 26) καί νά ὀδηγήση τούς μαθητές Tου καί ὀλόκληρη τήν Ἐκκλησία Tου στή γνήσια πίστι καί στή γνήσια πρᾶξι.

Δεύτερος παράγοντας, πού συνεργεῖ στή χάραξι τῆς χαρισματικῆς Συνοδικῆς πράξεως καί στήν ἔκφρασι τοῦ θείου θελήματος, εἶναι τό σῶμα τῶν ἐπισκόπων. Oἱ φορεῖς τοῦ ἀποστολικοῦ λειτουργήματος. Oἱ δάσκαλοι τῆς ἀλήθειας καί ἱερουργοί τοῦ Mυστηρίου τῆς σωτηρίας, πού καλοῦνται σέ διάσκεψι κάτω ἀπό τό βλέμμα τοῦ Kυρίου καί μέ τήν καθοδήγησι του Παναγίου Πνεύματος.

Kαί ὁ τρίτος παράγοντας εἶναι ὁ λαός.

Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου, «Σπουδή Ἀγάπης», α΄ ἔκδ. (Ἀθήνα: Ἐκδόσεις «ΣΠΟΡΑ», 1997), σελ. 177

Πάθη

«… Ἄν μέ πολυχρόνια ἄσκηση στήν ἐγκράτεια τῶν ἡδονῶν καί μέ τή θεία μελέτη ἀποκόψουμε σιγά-σιγά το νοῦ μας ἀπό αὐτή τη σχέση (πάθη τῆς σαρκός), θά εὐρυνθεῖ καί θά ἀρχίσει νά κατανοεῖ τά θεία, προκόπτοντας λίγο-λίγο στή γνώση καί στήν ἐμπειρία τῶν θείων. Καί θά γνωρίσει τήν ἀξία, πού τοῦ ἔχει δώσει ὁ Θεός. Καί, τέλος, ὅλο τόν πόθο του θά τόν μεταφέρει στό Θεό.»

Ἀπό τό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», τεῦχος 97, 16 Νοεμβρίου 2002.

ΜΝΗΜΗ ΔΙΚΑΙΟΥ

Ἱερώνυμος Κοτσώνης

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος τῆς ἀγάπης

(ΜΕ ΤΗ ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΗ 14 ΧΡΟΝΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΟΥ)

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου

ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ

ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ ΔΥΝΑΜΙΚΗ ΜΕΣΑ

ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

Στά ἄδυτα τοῦ ῾Ιεροῦ Θυσιαστηρίου καί στά ἀπύθμενα βάθη τῆς ἑλληνικῆς αὐτοσυνειδησίας ἀκούστηκε ἔντονος ὁ χτύπος μιᾶς καρδιᾶς, πού ἀναμετάδινε τό ἐνθουσιαστικό στοιχεῖο τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Μαρτύρων καί τούς ἀνύσταχτους μόχθους τῶν Πατέρων τῆς ᾿Ορθοδοξίας. ῾Η καρδιά αὐτή, μέ ὅλο τό θησαύρισμά της καί τόν ἁγιοπνευματικό τόνο τῶν παλμῶν της, θρονιάστηκε πρίν μερικά χρόνια στήν ἀγκαλιά τοῦ Θεοῦ. «῎Ενθα ὁ τῶν ἑορταζόντων ἦχος ὁ ἀκατάπαυστος». Συνέχισε, ὅμως, νά ἀκούγεται ἀνάμεσά μας ὁ χτύπος της στό ρυθμό τῆς γνήσιας ἐκκλησιαστικῆς διακονίας καί τῆς ἀκόρεστης ἀγάπης.

῾Ο ᾿Αρχιεπίσκοπος ῾Ιερώνυμος εἶναι πιά ἱστορία. ᾿Αλλά μιά ἱστορία πού συνεχίζει νά προκαλεῖ καί νά προσκαλεῖ. ῞Ενα πέρασμα, πού ἄφησε πίσω του βαθιά τυπώματα. Καί δέν ἀφήνει περιθώρια καί δυνατότητες σ᾿ ἐκείνους πού ἔχουν συμφέρον νά τά ἐπικαλύψουν.

῾Η δική μας γενιά τόν γνώρισε καί τόν παρακολούθησε. Στούς ὁραματισμούς του καί στούς ἀγῶνες του. Στούς ἀποστολικούς μόχθους του καί στίς πικρίες του.

Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου, «Θυσίαν αἰνέσεως», α΄ ἔκδ. (Ἀθήνα: Ἐκδόσεις «ΣΠΟΡΑ», 1998), σελ. 95

Θεογνωσία

«… Ἡ θεογνωσία δέν εἶναι δικό μας κατόρθωμα. Εἶναι ἔλλαμψη τοῦ νοῦ μας καί τῆς καρδιᾶς μας, πού ἔρχεται ὡς δῶρο καί ὡς καρπός τῆς συγκατάβασης τοῦ Θεοῦ στήν ὕπαρξή μας καί τῆς ἔκχυσης τοῦ θείου Φωτός στά μυστικά βάθη τῆς ψυχῆς μας. Μόνοι μας δέν μποροῦμε νά φτάσουμε στίς κορυφές τῆς γνώσης τῶν μυστηρίων τοῦ Θεοῦ. Μήτε νά προσεγγίσουμε στά ἱερά νοήματα τῆς Ἀλήθειας, πού μᾶς ἀποκάλυψε μέ τήν παρουσία Του καί μέ τή διδαχή Του ὁ σαρκωμένος Λόγος.»

Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου, «Θυσίαν αἰνέσεως», α΄ ἔκδ. (Ἀθήνα: Ἐκδόσεις «ΣΠΟΡΑ», 1998), σελ. 88

Ὁ Τρισάγιος ὕμνος

«… Ὁ Τρισάγιος ὕμνος, πού τό ἐκκλησιαστικό σῶμα τόν ἐπαναλαμβάνει μέ θέρμη καρδιᾶς, εἶναι ἀπήχηση τοῦ ὕμνου τῶν ἀσώματων Ἀγγέλων, τῶν Σεραφείμ, πού περιέχεται στό θεόπνευστο βιβλίο τοῦ προφήτη Ἡσαΐα. Ἐκεῖ καταχωρεῖται μιά ἐμπειρία τοῦ προφήτη, πού ἀποτυπώθηκε στή συνείδηση τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ καί πού σφράγισε τό λειτουργικό Τυπικό τῆς Ἐκκλησίας μας. Σέ ἔξαρση καί σέ ἀτμόσφαιρα θείας ἔμπνευσης, πλησίασε ὁ προφήτης τό θρόνο τοῦ Θεοῦ καί εἶδε σκηνές ἀνέκφραστου μεγαλείου.»

Κυριακή Πατέρων Α' Οἰκουμενικῆς Συνόδου

Κήρυγμα ἀρχιμ. Εἰρηναίου Μπουσδέκη
(Ἐκπλήρωση τῆς Θείας Οἰκονομίας καί συνεχής παρουσία τοῦ Θεοῦ κοντά μας)