Ποιό βάζουμε πρῶτο;

 

Υλικά αγαθά; Επιτυχία; Εξουσία;
Αξίζει να τα θεωρούμε ως τα ανώτερα πράγματα σε αυτήν τη ζωή, θυσιάζοντας κάθε άλλο ιδανικό; αναρωτιέται ο μακαριστός αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος Α', συνεχίζοντας τις παραινέσεις του προς τους νέους.

Σέ περασμένα μας σημειώματα, μιλῶντας γιά τήν ἀφοβία, ἀναφέραμε συχνά, πώς πρέπει νά ξεκαθαρίσουμε μέσα μας τί βάζουμε ὡς πρῶτο πρᾶγμα στή ζωή μας. Γι’ αὐτό, θά ἄξιζε νά ἐξετάζαμε αὐτό τό ζήτημα πιό κοντά. Θά ἔπρεπε νά βλέπαμε τί κάνουμε μείς τώρα καί τί πρέπει νά κάνουμε στό μέλλον.

Αὐτό τό ζήτημα ἔχει μεγάλη σημασία, γιατί συνήθως γιά ὅτι θεωρεῖ κανείς πιό σπουδαῖο ἀναγκάζεται νά θυσιάση ὅσα εἶναι λιγώτερο σημαντικά. Δέν μπορεῖ, βλέπεις, νά τά πετύχη κανείς ὅλα. Θά ἦταν, λοιπόν, τραγικό νά θυσιάση κανείς πολλά πράγματα γιά κάτι, πού στό τέλος ἀποδεικνύεται ἀληθινά ἀσήμαντο.

Τί φοβερό πρᾶγμα! Γι’ αὐτό, ὅσο εἶναι καιρός, σεῖς μάλιστα πού εἶσθε νέοι, καλό θά εἶναι νά ξεκαθαρίσετε ποιό εἶναι τό ἀνώτερο, τό σημαντικώτερο πρᾶγμα, πού πρέπει μέ κάθε θυσία νά κυνηγήσουμε στή ζωή μας. Ἔτσι, ὁτιδήποτε κάνουμε, θά εἴμαστε ἐξασφαλισμένοι πώς ἀκολουθοῦμε τόν σωστό δρόμο.

Τί θά πρέπει νά κάνουμε γιά νά τακτοποιήσουμε τό σοβαρό αὐτό ζήτημά μας; Μά, ὅτι κάναμε ὡς τά τώρα· δηλαδή νά κυττάξουμε τό πρότυπό μας, τόν Κύριο. Ἐκεῖνος τί ἔκανε, τί θεωροῦσε ὡς τό ἀνώτερο πρᾶγμα στήν ἐπίγεια αὐτή ζωή;

Ἄν ἐρευνήσουμε τά ἱερά Εὐαγγέλια καί γενικά τήν Καινή Διαθήκη, ζητῶντας τήν ἀπάντηση σ’ αὐτό μας τό ἐρώτημα, εὔκολα θά βροῦμε ποιά πράγματα δέν τά θεωροῦσε ὡς τά σπουδαιότερα. Ὅταν ὅμως θελήσουμε νά ἰδοῦμε τί Ἐκεῖνος θεωροῦσε ὡς ἀνώτερο, ὡς τό πρῶτο, τότε νομίζει κανείς πώς κάπως περιπλέκονται τά πράγματα καί χρειάζεται νά προσέξουμε περισσότερο.

Ἄλλ’ ἄς ἰδοῦμε τί δέν εἶναι τό πρῶτο πρᾶγμα σ’ αὐτή τή ζωή.

Ὅταν ὁ Κύριός μας θά ἄρχιζε τό ἔργο Του ἐπάνω ἐδῶ στή γῆ, ἀντιμετώπισε μιά δοκιμασία, ἕναν πειρασμό. Ἦταν σχετικός ἀκριβῶς μέ τό ζήτημα αὐτό, δηλαδή μέ τό ποιό πρᾶγμα θά θεωροῦσε ὡς τό ἀνώτερο, γιά νά ἀφιέρωνε ὅλες Του τίς δυνάμεις σ’ αὐτό.

Ἦταν μετά ἀπό μιά ἐντατική προπαρασκευή πού κράτησε σαράντα ἠμερόνυχτα. Εἶχε ὁ Κύριος θεωρήσει ἀπαραίτητο, πρίν ν’ ἀρχίση τόν μεγάλο Του ἀγῶνα, νά προπαρασκευασθῇ μέ μακρά νηστεία καί προσευχή.

Τότε Τοῦ παρουσιάστηκε ὁ πειρασμός, ἡ δοκιμασία. Σέ τί θά ἀφιέρωνε τή ζωή Του; Σέ ὑλικά ἀγαθά, ἀπ’ τίς πιό περιττές πολυτέλειες, μέχρι τά πιό ἀπαραίτητα, ὅπως τό καθημερινό μας ψωμί; Ὄχι, οἱ πολυτέλειες Τοῦ ἦταν ἄχρηστες· τό καθημερινό Του θά Τοῦ τό ἔδινε ὁ Πατέρας Του. Ἀφοῦ Ἐκεῖνος δέν τό στερεῖ ἀπ’ τά πουλάκια τοῦ οὐρανοῦ κι’ ἀφοῦ φροντίζει καί γιά τά μικρά λουλουδάκια μέσα στά χωράφια, θ’ ἀρνηθῇ νά φροντίση γιά τά παιδιά του; Ὄχι, λοιπόν, δέν ἄξιζε ν’ ἀφιερώση τή ζωή Του σ’ αὐτά.

Ἦλθε, ὅμως, ἄλλη δοκιμασία: ἡ ἐπιτυχία! Ὁ πειρασμός τοῦ ψυθίριζε: Νά τί πρέπει νά βάλη κανείς γιά πρῶτο πρᾶγμα στή ζωή του, νά εἶναι ἐπιτυχημένος! Ἡ ἐπιτυχία, οἱ ἔπαινοι, τά χειροκροτήματα, ὁ θαυμασμός τοῦ πολλοῦ κόσμου. Ὅλοι νά σέ κυττάζουν. Ὅλοι νά λένε «Τί σπουδαῖο πρόσωπο, τί ἱκανότης, τί καπατσωσύνη! Εἶδες πώς τά καταφέρνει; Ὅλος ὁ κόσμος μιλάει γι’ αὐτόν». Ἄν ρωτήσης καί γιά τό πῶς νά φθάση κανείς στήν ἐπιτυχία, «οὔφ», θά σοῦ ἀπαντήσουν «σχολαστικότητες τώρα θά κυττᾶμε; Σήμερα ὁ κόσμος ἔχει ἀλλάξει, εἶναι ἀλλοιῶς. Ἄν θέλεις νά ἐπιτύχης, τέτοια πράγματα δέν πρέπει νά τά πολυκοσκινίζης. Τράβα ἐμπρός!» Ὥστε, σκοπός σου νά εἶναι ἡ ἐπιτυχία, ἀδιαφορῶντας ἄν θά πατήσης ἐπί πτωμάτων, ἄν θά ἐμπορευθῇς τά ἱερά καί τά ὅσια, ἄν δέν θά διστάσης καί Αὐτόν τόν ἅγιο Θεό νά Τόν παρουσιάσης ὡς συνεργό σου, ἀκόμα καί στά πιό ἄνομα κατορθώματά σου.

Καταλαβαίνετε, πώς μιά τέτοιου εἴδους ἐπιτυχία δέν θά ἦταν ἐκεῖνο πού θά ἔβαζε ὁ Κύριός μας γιά πρῶτο πρᾶγμα στή Ζωή Του. Ἦταν δυνατόν γιά τέτοιας ἀξίας ἐπιτυχία νά θυσίαζε καί αὐτήν τήν ζωή Του;

Τέλος ἦλθε ὁ ἄλλος, ὁ μεγαλύτερος πειρασμός. Ἡ ἐξουσία, ἡ ἀπεριόριστη κοσμική ἐξουσία. «Βλέπεις» τοῦ εἶπε ὁ πειρασμός «ὅλες αὐτές τίς ἀπέραντες βασιλεῖες, μέ τήν ἀτέλειωτη δόξα καί τήν ἀπεριόριστη ἐξουσία τους; Ὅλα αὐτά θά εἶναι δικά σου. Ἕνα μόνο σοῦ ζητῶ: νά πέσης καί νά μέ προσκυνήσης!»

Ἡ ἐξουσία· τί μεγάλος πειρασμός! Ὄχι μόνο μέ τή δόξα της, ἀλλά καί μέ ἄλλα θέλγητρά της. Διατάσσεις καί, πρίν καλά-καλά τελειώσης τή διαταγή σου, ἔχει γίνει ἐκεῖνο πού ἤθελες. Πόσα καλά δέν θά μποροῦσες νά κάνης . . .  Τά ὄνειρά σου, τά ἰδανικά σου γιά ἕναν καλύτερο κόσμο, πόσο εὐκολώτερα δέν θά τά πραγματοποιοῦσες. Τώρα, πώς γιά ν’ ἀνεβῇς ὡς ἐκεῖ πρέπει νά διαφθείρης καί τή δική σου καί πολλῶν ἄλλων τήν συνείδηση, ὅτι πρέπει νά «προσκυνήσης» τόν ἄρχοντα τοῦ σκότους, δέν ἔχει τόσο σημασία, σοῦ ψυθιρίζει ὁ πειρασμός μέσα σου. Ἅμα ἀνεβῇς ψηλά, σοῦ λέει καθησυχαστικά, τότε θ’ ἀπαλλαγῆς ἀπ’ ὅλους, θά διορθωθοῦν ὅλα . . .  Ἔτσι ἄρχισαν πολλοί, γιά νά προχωρήσουν κατ’ εὐθεῖαν . . .  πρός τήν καταστροφή.

Μά οὔτε σκέψις πώς ὁ Κύριος θά ὑποχωροῦσε σέ ἕναν τέτοιο πειρασμό. «Ὕπαγε ὀπίσω μου, σατανᾶ», τοῦ εἶπε, κι’ ἔτσι ἐλευθερώθηκε κι’ ἀπ’ αὐτήν τήν δοκιμασία.

Ἄλλ’ αὐτά μας δείχνουν τί ἀπέκρουσε ὁ Κύριος, ὄχι τί προτίμησε. Αὐτό θά τό ἰδοῦμε στά ἑπόμενα.

Ὁ Πατήρ Ἱερώνυμος.

* * *

Για να διαβάσετε τις σκέψεις του, πατήστε το παρακάτω εικονίδιο: