Τό ἄρθρο αὐτό δημοσιεύθηκε στό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 278, 1-6-2010 

«Τά τῆς Ἐκκλησίας ἀποίμαντα» (δ) - 3

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου

...Αὐτή εἶναι ἡ ἱστορία τοῦ «ἐκκλήτου» ἀπό τό 1928, πού θεσπίστηκε μόνο γιά τούς Ἀρχιερεῖς τῶν Νέων Χωρῶν, ἴσαμε τό 1977, πού διευρύνθηκε καί περιέλαβε -ὑποτίθεται εὐεργετικά- καί τούς Ἀρχιερεῖς τῆς Παλαιᾶς Ἑλλάδας καί ἴσαμε τό 2010, ὅταν ἐμφανίστηκε στό πάλκο τῆς σκανδαλοποιοῦ προβολῆς ἡ δεύτερη αἴτηση «ἐκκλήτου», πού ὑποβλήθηκε ἀπό τόν τελευταῖο γόνο τοῦ Τάγματος Φωστίνη, τόν Παντελεήμονα Μπεζενίτη.

Τή δεύτερη αὐτή αἴτηση σοφίστηκε νά τήν ἐκμεταλλευτεῖ, στό ἔπακρο, ὁ σημερινός Πατριάρχης Βαρθολομαῖος. Ὁραματίστηκε νά καθήσει στό θρόνο τῆς ὑπεροχῆς του καί νά ἐπανακρίνει τό μοναχό Μπεζενίτη. Νά τόν δικάσει ex kathedra, τελεσίδικα καί ἀμετάκλητα. Νά ἐπιβάλει τήν κρίση του καί τήν ἀπόφασή του στήν ἑλληνική Ἱεραρχία, πού ἀντιμετώπισε, μέ σκληρότητα, τόν πολυκέφαλο σκανδαλισμό τοῦ Μπεζενίτη καί πού τοῦ στέρησε τό χάρισμα καί τήν ὑπευθυνότητα τοῦ Ἐπισκόπου.

Τό ἄρθρο αὐτό δημοσιεύθηκε στό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 278, 1-6-2010 

«Τά τῆς Ἐκκλησίας ἀποίμαντα» (δ) - 2

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου

...Ἐνδιαφέρει νά δοῦμε πῶς λειτούργησε τό «ἔκκλητο» στή μακρά διαδρομή τῶν ὀγδονταδυό χρόνων, πού κύλησαν ἀπό τό 1928 -ἡμερομηνία θέσπισής του- ἴσαμε τό 2010, πού προβάλλεται καί διαφημίζεται, ὡς ὑπεροχικό προνόμιο τοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου καί ὡς μανδύας ἐπικάλυψης τῶν ἀθλιοτήτων τοῦ μοναχοῦ Μπεζενίτη.

Στό μακρότατο αὐτό χρονικό διάστημα, δυό μόνο Μητροπολίτες ὑπέβαλαν αἴτηση προσφυγῆς στό Πατριαρχεῖο, γιά ἀναψηλάφηση τῆς καταδίκης, πού τούς ἐπέβαλε τό Συνοδικό Δικαστήριο.

Ὁ πρῶτος εἶναι ὁ ἄλλοτε Μητροπολίτης Δράμας Φίλιππος, ὁ ὁποῖος δικάστηκε ἀπό τό Συνοδικό γιά τούς Ἀρχιερεῖς Δικαστήριο, γιά σοβαρά παραπτώματα, κατά τό ἔτος 1964 καί κηρύχτηκε ἔκπτωτος ἀπό τόν Μητροπολιτικό του θρόνο.

Ὁ δεύτερος εἶναι ὁ πολυδιαφημισμένος καί πολυσχολιασμένος, ἄλλοτε Μητροπολίτης καί νῦν μοναχός, Παντελεήμων Μπεζενίτης, πού μέ τίς συμπεριφορές του ἐξελίχτηκε σέ σύμβολο τῆς διαφθορᾶς καί σέ πρόσωπο, πού καταπρόδωσε τήν ἱερή ἀποστολή του καί καταλέρωσε τό ἁγιότατο Θυσιαστήριο.

Ἀνάμεσα στά δυό αὐτά πρόσωπα, ὑπάρχει ἕνας ἰδιότυπος δεσμός. Εἶναι πνευματικά ἀναστήματα τοῦ ἄλλοτε Μητροπολίτη Χίου Παντελεήμονα Φωστίνη καί μέλη τοῦ τάγματος, πού ὁ Φωστίνης ἵδρυσε καί πού ἔμεινε γνωστό γιά τίς ἰδιαιτερότητές του καί γιά τά δύσοσμα ἴχνη, πού ἄφησε πίσω του.

Τό ἄρθρο αὐτό δημοσιεύθηκε στό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 278, 1-6-2010 

«Τά τῆς Ἐκκλησίας ἀποίμαντα» (δ) - 1

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου

Ραγδαία κατολίσθηση τοῦ Πατριαρχικοῦ κύρους προκαλεῖ ἡ ἀπαίτηση τοῦ σημερινοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου νά δικάσει, ὡς τελικός, ἀνώτατος κριτής, τά εἰδεχθῆ σκάνδαλα τοῦ μοναχοῦ Παντελεήμονα Μπεζενίτη. Προσπαθεῖ, στρεβλώνοντας τούς σαφέστατους καί ἀνελαστικούς Ἱερούς Κανόνες καί παραχαράσσοντας τά ἱστορικά ντοκουμέντα, νά ἀναβαθμίσει τό πρωτεῖο τιμῆς τοῦ Πατριαρχικοῦ του θρόνου σέ πρωτεῖο ἀπόλυτης ἐξουσίας. Διεκδικεῖ ἁρμοδιότητα, πού δέν τοῦ ἀνήκει. Καί, γιά τήν ἐνεργοποίηση τοῦ ὁράματός του, τολμάει εἰσβολή σέ χῶρο, πού ἡ ἀνυπόφορη ἠθική δυσοσμία του δέν ἐπιτρέπει καί δέ δικαιολογεῖ τό ἀνασκάλεμα.

***

Γράφει ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος στό ἐπίσημο ἀνακοινωθέν του:

«Τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον ἐκτιμᾶ τήν δήλωσιν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ὅτι ἀποδέχεται εἰς τό σύνολόν των τόν Πατριαρχικόν Τόμον τοῦ 1850 καί τήν Πατριαρχικήν καί Συνοδικήν Πράξιν τοῦ 1928, ἐκφράζει ὅμως τήν ἀπογοήτευσιν καί λύπην του, διότι, ἐν ἀντιθέσει πρός τήν δήλωσιν ταύτην, ἐπικαλουμένη σχετικόν νόμον τῆς Ἑλληνικῆς Πολιτείας, ἡ Ἱερά Σύνοδος παρακάμπτει καί ἐν τῇ οὐσίᾳ ἀκυρώνει τήν ὡς ἄνω ἀπόφασιν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου. Ὑπενθυμίζεται ὅτι κατά τόν ἱδρυτικόν τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος Τόμον τοῦ 1850, ἡ διοίκησις αὐτῆς ὀφείλει νά ἀσκῆται κατά τούς Ἱερούς Κανόνας ἀκωλύτως ἀπό πάσης κοσμικῆς ἐπεμβάσεως».

Ὡς πρῶτο -καί καθ᾿ ὑπόθεση ἰσχυρό- στήριγμα τῆς ἀπαίτησής του προβάλλει ὁ Πατριάρχης τούς δυό Ἱερούς Κανόνες τῆς Τέταρτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου, τόν 9ο καί τόν 17ο. Ἀλλά, μέ τήν ἀναδρομή στίς ἑρμηνεῖες τῶν κορυφαίων Κανονολόγων, τῶν ἀναγνωρισμένων καί καθιερωμένων ἀπό ὁλόκληρη τήν Ὀρθόδοξη Οἰκογένεια, πού κάναμε σέ προηγούμενο ἄρθρο μας, ἔγινε σαφές, ὅτι οἱ Κανόνες αὐτοί δέν θεσμοθετοῦν πρωτεῖα ἐξουσίας γιά τόν προκαθήμενο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινούπολης.

Ὡς δεύτερο στήριγμα ὑποδεικνύει ὁ Πατριάρχης, στή Συνοδική ὁμήγυρη τῆς ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας, τήν Πατριαρχική Συνοδική Πράξη τοῦ 1928, πού μέ τή διάταξη τῆς παραγράφου 6, θεσπίζει τό «ἔκκλητο», γιά τούς Ἱεράρχες τῶν «Νέων Χωρῶν», δηλαδή τῶν περιοχῶν, πού ἐλευθερώθηκαν ἀπό τήν Τουρκική τυραννία κατά τό 1912.

Οἱ συνθῆκες, πού ὁδήγησαν στήν καθιέρωση τοῦ «ἐκκλήτου», εἶναι γνωστές καί στήν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινούπολης καί στήν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.

Τό ἄρθρο αὐτό δημοσιεύθηκε στό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 277, 16-5-2010 

«Τά τῆς Ἐκκλησίας ἀποίμαντα» (γ) - 3

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου

...Θά μοῦ ἐπιτρέψετε νά καταθέσω στήν ἠλεκτρισμένη τράπεζα τῶν σύγχρονων προβληματισμῶν καί -πρό πάντων- στίς καρδιές τῶν ἀναγνωστῶν μου, ἕνα ὅραμα. Ἴσως ἀνεδαφικό, ἴσως φορτισμένο -«καθ᾿ ὑπερβολή»- μέ τίς ἔμπονες διεγέρσεις τῆς ψυχῆς, πού τίς προκαλοῦν οἱ ἱστορικές μνῆμες καί πού θεριεύουν τήν ἀποσταμένη ἐλπίδα. Ἴσως, ὅμως καί νά ἀποτελεῖ τή μόνη ρεαλιστική πρόκληση πρός τούς ἀχθοφόρους τῆς μέγιστης ἱστορικῆς κληρονομιᾶς, πού τήν παρέλαβαν, ἀπό τούς Πατέρες τους καί προκατόχους τους, ὡς λέντιο ταπεινῆς διακονίας καί ὡς «κένωση» ἀγαπητικῆς θυσίας καί τήν κατάντησαν ἀλαζονική ἐνθρόνιση σέ θρόνους πρωτείων καί σέ εὐτελιστικό χρονικό κοσμικῆς αὐτοδιαφήμισης.

Ἡ «βασιλίδα τῶν πόλεων» ἔχασε τόν πρωταγωνιστικό της ρόλο στό οἰκουμενικό γήπεδο τῆς παγκόσμιας ἱστορίας. Οἱ πολιτικές καί οἱ πολιτισμικές ἀνακατατάξεις, πού γέμισαν τόν ἱστορικό τόμο τῆς νεωτερικότητας, ἔστησαν ἄλλα κέντρα παγκόσμιας ἐπιρροῆς καί χάραξαν ἄλλους σχεδιασμούς ἀνάπτυξης. Τόνισαν καί τόνωσαν τήν ἀπαξίωση καί τήν περιθωριοποίηση τοῦ ψυχικοῦ κάλλους καί τή μεγιστοποίηση τῆς εὐμάρειας. Τήν ἀπόσβεση τῆς προσωπικῆς, ὑπαρξιακῆς προβληματικῆς. Τόν ἐγκλωβισμό τοῦ ἀτόμου στήν ἀπεριόριστη ἀπόλαυση τῆς ὕλης. Καί τή στράτευσή του στούς πλασματικούς καί προσχεδιασμένους ἀγῶνες γιά τίς «συμβατικές» καί «ὑπό ἔλεγχο» ἐλευθερίες του.

Αὐτή τήν ἐποχή, ἡ μαρτυρική Ἐκκλησία τῆς ἄλλοτε βασιλεύουσας θά μποροῦσε, μέ τήν πλούσια ἐμπειρία της, τοῦ «χθές», νά φωτίσει τόν ὁρίζοντα, τοῦ «σήμερα» καί τοῦ «αὔριο». Νά κλειδώσει στό ταμεῖο τῶν ἀναποτελεσματικῶν ἐκκρεμοτήτων τίς ἀκάλυπτες συναλλαγματικές τῶν τίτλων τιμῆς καί πρωτείων καί νά ἀφήσει ἐλεύθερη τήν καρδιά νά ἐκφραστεῖ μέ τήν Εὐαγγελική γλώσσα τῆς ἀγάπης.

Τό ἄρθρο αὐτό δημοσιεύθηκε στό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 277, 16-5-2010 

«Τά τῆς Ἐκκλησίας ἀποίμαντα» (γ) - 2

"Τὸν μέν τοι Κωνσταντινουπόλεως ἐπίσκοπον
ἔχειν τὰ πρεσβεῖα τῆς τιμῆς μετὰ τὸν τῆς Ρώμης ἐπίσκοπον,
διὰ τὸ εἶναι αὐτὴν νέαν Ρώμην."

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου

...Στό προηγούμενο φύλλο τῆς «Ἐλεύθερης πληροφόρησης» παρουσίασα σειρά ἑρμηνευτικῶν σχολίων τῶν διακεκριμένων Κανονολόγων τοῦ δωδέκατου αἰώνα. Τῆς χρονικῆς περιόδου, πού τό σχίσμα Ἀνατολῆς καί Δύσης εἶχε πιά παγιωθεῖ καί ἡ γενικευμένη ἀντίδραση τῶν Πατριαρχῶν, τῶν Ἐπισκόπων καί τοῦ Ὀρθοδόξου Πληρώματος τῆς Ἀνατολῆς στίς παράλογες Παπικές ἀξιώσεις ἀνάγκαζε τούς μελετητές τῆς ἱστορίας καί τῶν Ἱερῶν Κανόνων νά ἐγκύψουν στά Καινοδιαθηκικά κείμενα, στίς διδαχές τῶν Πατέρων, στόν Ἱεροκανονικό πλοῦτο καί σ᾿ ὁλόκληρη τήν πλοκή τῆς «περί τό Πρωτεῖο» διαμάχης, γιά νά διαφυλάξουν τήν Ἀποστολικότητα τῆς Ἐκκλησίας καί γιά νά προσανατολίσουν, μέ ὑπευθυνότητα, τό λαό.

Σέ τοῦτο τό φύλλο, συμπληρωματικά, θά φιλοξενήσω τίς ἑρμηνεῖες καί τίς κρίσεις ἑνός σοφοῦ Κανονολόγου τοῦ δέκατου ὄγδοου αἰώνα, τοῦ ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτη. Οἱ ἑρμηνεῖες του ἔχουν ἰδιαίτερη βαρύτητα, γιατί ἀντανακλοῦν καί τίς βίαιες συμπεριφορές τῶν «ἐκκοσμικευμένων» παραγόντων τοῦ Δυτικοῦ Χριστιανισμοῦ πρός τούς ὑποδουλωμένους καί πονεμένους ἀδελφούς τῆς Ἀνατολῆς.

Τό ἄρθρο αὐτό δημοσιεύθηκε στό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 277, 16-5-2010 

«Τά τῆς Ἐκκλησίας ἀποίμαντα» (γ) - 1

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου

Βιώνει κανείς φόρτιση ἀφόρητης ὀδύνης, ὅταν ἐξακριβώνει τήν τραγική ἀλλοτρίωση τῶν ἱστορικῶν Κέντρων τῆς ἀποστολικῆς, θυσιαστικῆς διακονίας καί ὅταν διαπιστώνει τή μεταποίησή τους σέ κάστρα κοσμικῆς προβολῆς, σέ ἐργαστήρια ὑπεροχικῆς ἀνάδειξης καί σέ θρόνους μάταιης, ἡγεμονικῆς, κοσμικῆς λάμψης, πού ἐκτρέφει καί διογκώνει τήν ἔπαρση τῶν ἐπικαθήμενων καί ἐκμηδενίζει τό θησαύρισμα τοῦ ψυχικοῦ κάλλους.

Αἰῶνες, τώρα, ἡ Ἐκκλησία σηκώνει τό φορτίο τῆς περιπέτειας καί τούς σπασμούς τῆς διαίρεσης, ἐξ αἰτίας τῆς ἀδυσώπητης διαπάλης γιά τά πρωτεῖα καί τίς πρωτοκαθεδρίες τῶν -κατά κόσμο- κορυφαίων ποιμένων Της.

Σαφέστατη ἡ διδαχή τοῦ Κυρίου μας καί ἡ προτροπή Του στούς δώδεκα Ἀποστόλους Του: «Οἴδατε, ὅτι οἱ Ἄρχοντες τῶν ἐθνῶν κατακυριεύουσιν αὐτῶν καί οἱ μεγάλοι κατεξουσιάζουσιν αὐτῶν. οὐχ οὕτως ἔσται ἐν ὑμῖν, ἀλλ᾿ ὅς ἐάν θέλῃ ἐν ὑμῖν μέγας γενέσθαι, ἔσται ὑμῶν διάκονος καί ὅς ἐάν θέλῃ ἐν ὑμῖν εἶναι πρῶτος, ἔσται ὑμῶν δοῦλος» (Ματθ. κ΄ 25-27).

Καί πάλι, μετά τόν ἱερό Νιπτήρα, μέσα στή βαθειά συγκίνηση, ἐξήγησε τήν πράξη τῆς ἔσχατης ταπείνωσης καί χειραγώγησε τούς ἁγίους Ἀποστόλους Του στήν ὑπέρβαση τῶν φιλοδοξιῶν καί στήν «κενωτική» διακονία τῆς ἀγάπης. «Ὅτε οὖν ἔνιψε τούς πόδας αὐτῶν καί ἔλαβε τά ἱμάτια αὐτοῦ, ἀναπεσών πάλιν εἶπεν αὐτοῖς, γινώσκετε τί πεποίηκα ὑμῖν; ὑμεῖς φωνεῖτέ με, ὁ Διδάσκαλος καί ὁ Κύριος, καί καλῶς λέγετε, εἰμί γάρ. εἰ οὖν ἐγώ ἔνιψα ὑμῶν τούς πόδας, ὁ Κύριος καί ὁ Διδάσκαλος, καί ὑμεῖς ὀφείλετε ἀλλήλων νίπτειν τούς πόδας. ὑπόδειγμα γάρ δέδωκα ὑμῖν, ἵνα καθώς ἐγώ ἐποίησα ὑμῖν καί ὑμεῖς ποιῆτε» (Ἰωάν. ιγ΄ 12-15).

Περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 16, 1-7-1999

«Ἦλθε... καί ἀπῆλθε»

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου

Ὁ Πατριάρχης Bαρθολομαῖος «ἦλθε... καί ἀπῆλθε». Xωρίς ἡ ἀνταλλαγή τοῦ ἐπισκοπικοῦ ἀσπασμοῦ μέ τήν ἡγεσία τῆς ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας καί ἡ σπάταλη διανομή τῶν κολακευτικῶν προσφωνήσεων καί τῶν βαρύτιμων δώρων νά σημάνουν Συνοδική προσέγγισι. Ἔντιμη καί εἰλικρινῆ ἱερουργία τοῦ Mυστηρίου τῆς Eὐχαριστιακῆς κοινωνίας τῆς πίστεως καί τῆς ἀγάπης. Kαί χωρίς ἡ δεκαπενθήμερη διακίνησί του στά διαμερίσματα τῆς Ἀττικῆς γῆς καί τοῦ ἑλληνικοῦ βορρᾶ νά ἀφήση μήνυμα Ὀρθόδοξης διδαχῆς καί Ὀρθόδοξης ἐμπειρίας στό διψασμένο ἐκκλησιαστικό πλήρωμα.

Περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 4, 1-1-1999

Ἡ ἀρνητική αὐτοσυνειδησία

Ἀρνητική καί καταλυτική ἡ αὐτοσυνειδησία τοῦ Πατριαρχικοῦ κλιμακίου. Oἱ Φαναριῶτες θεωροῦν, ὅτι οἱ Ἱεροί Kανόνες τούς ἔχουν διορίσει ὡς τροχονόμους στήν ἱστορική διαδρομή τῶν ᾽Oρθοδόξων Πατριαρχείων καί τῶν Aὐτοκεφάλων ᾽Oρθοδόξων Ἐκκλησιῶν. Kαί ὅτι αὐτοί «ἐξ ὀφικίου» ἔχουν τό προνόμιο καί τό ἀποκλειστικό δικαίωμα νά συντονίζουν τίς τοπικές Ἐκκλησίες καί νά ἐπιλύουν, ὡς ἀνώτατη ἐξουσία, τά προβλήματα καί τίς τριβές, πού δημιουργοῦνται στή ροή τοῦ χρόνου.

Ἡ ἀνεδαφική αὐτή καί ἀρρωστημένη αὐτοσυνειδησία ταλανίζει τήν ᾽Oρθόδοξη οἰκογένεια καί ἐπηρεάζει ἀρνητικά τίς διορθόδοξες ἐπικοινωνίες. Στέκεται ἐμπόδιο στήν ἀνάπτυξι τῆς συνοδικότητας. Προκαλεῖ τήν ψυχρότητα καί τήν πόλωσι μεταξύ τῶν Ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν. Ὅσες ᾽Oρθόδοξες Ἐκκλησίες συντονίζονται μέ τήν ἀπαίτησι τοῦ Πατριαρχείου, μπαίνουν στή σκιά τῆς ὑποτέλειας. Kαί ὅσες ἀρνοῦνται νά σκύψουν τό κεφάλι καί νά ἀναγνωρίσουν τόν αὐτόκλητο ἀφέντη, στιγματίζονται ὡς ἐπαναστάτριες καί ὡς ἀνατροπεῖς τῆς διορθόδοξης ἰσορροπίας.

Πρόσφατα, ἡ ἡγεμονική καί ἀντισυνοδική διάθεσι τοῦ Πατριαρχείου τῆς Kωνσταντινουπόλεως ἐκφράστηκε δυναμικά καί προκλητικά κατά τή διάρκεια τῆς ἐπισκέψεως τοῦ νέου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί τῆς ἑλληνικῆς ἀντιπροσωπείας στό Φανάρι.

Τό ἄρθρο αὐτό δημοσιεύθηκε στήν εφημερίδα ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ στίς 24-10-1997

Ἀμφίπλευροι δεσμεύσεις

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου

Ἕνας ἐκκλησιαστικός δημοσιογράφος, ἀπό κείνους, πού κρατοῦν τήν πέννα στά δικά τους δάχτυλα καί καταγράφουν τή σκέψι τῶν ἀφεντικῶν τους, σημείωσε τελευταία -μέ κάποια δόσι εἰρωνείας- ὅτι ἐνδέχεται, κάποιοι Ἕλληνες Ἱεράρχες νά μήν ἔχουν κἄν περάσει, σέ πρώτη ἀνάγνωσι, τήν Πατριαρχική Πρᾶξι τοῦ 1928, πού παραχωρεῖ τή διοίκησι τῶν βορείων ἐπαρχιῶν στήν Aὐτοκέφαλη Ἐκκλησία της Ἑλλάδος. Ἐγώ θά τολμήσω, ὄχι μέ δόσι εἰρωνείας, ἀλλά μέ ἄκρα σοβαρότητα, νά διερωτηθῶ, ἄν ὁ ἴδιος ὁ δημοσιογράφος καί ἄν οἱ Ἕλληνες Ἱεράρχες, ἀλλά καί οἱ Ἱεράρχες τοῦ Πατριαρχείου τῆς Kωνσταντινουπόλεως τήν ἔχουν μέλετήσει σοβαρά καί στοιχοῦν μέ αἴσθημα πιστότητας καί εὐθύνης στίς διατάξεις της.

Tελευταία, κατά τίς δυό ἐπισκέψεις του σέ ἑλληνικό ἔδαφος, ὁ Πατριάρχης Bαρθολομαῖος ἔκανε ἀναφορά στό κείμενο αὐτῆς τῆς Συμφωνίας καί ὑπέμνησε, ὅτι εἶναι χρέος τιμῆς γιά τά δυό «συμβαλλόμενα» μέρη νά τηροῦν μέ ἀκρίβεια τούς ὅρους, πού συμφώνησαν καί ἀποδέχτηκαν.

Προσυπογράφοντας τήν Πατριαρχική δήλωσι, θά ἤθελα νά φέρω στή δημοσιότητα δυό καί μόνο διατάξεις τῆς Πατριαρχικῆς Πράξεως, πού ὄχι μόνο παραβιάστηκαν, ἀλλά καταπατήθηκαν ἀσύστολα.

Στήν ε΄ παράγραφο τῆς ἱστορικῆς αὐτῆς Πράξεως γράφεται: «Oἱ τῶν ἐν Ἑλλάδι Ἐπαρχιῶν τοῦ Πατριαρχικοῦ Θρόνου ἀρχιερεῖς ἐκλέγονται ἐφεξῆς καί ἀποκαθίστανται εἰς τάς οἰκείας ἕδρας καθ᾽ ὅν τρόπον καί σύστημα καί οἱ τῆς Ὀρθοδόξου Aὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος... ἀπαγορευομένων τῶν ἀρχιερατικῶν μεταθέσεων ἀπό ἐπαρχίας εἰς ἐπαρχίαν».