Περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 149, 16-1-2005

Ἡ κοινή μας ἀγωνία

(Ἀγωνία γιά ἐξιχνίαση τοῦ μυστηρίου τῆς ὕπαρξής μας)

Υπάρχει ἕνα κατακυρωμένο ἀξίωμα, πού συνοδεύει τήν ἀτέλειωτη ἱστορική φάλαγγα καί ἐγγράφεται στά προσωπικά δεδομένα τῆς καθεμιᾶς ὕπαρξης. ῾Η βαθειά, ἀκοίμητη ἀγωνία, πού καίει στά σωθικά μας, γιά τήν οὐσία καί τήν ἀξία τοῦ “εἶναι” μας καί γιά τή θέση τοῦ προσώπου μας στήν τρομακτική αἰωνιότητα, δέ διαφοροποιήθηκε μήτε μέ τή διόγκωση τῶν ἐπιστημονικῶν εὑρημάτων μας, μήτε μέ τήν ἰλιγγιώδη ἀνάπτυξη τῆς τεχνολογίας μας. Μέσα στήν ἀσταμάτητη ἱστορική ροή τοῦ χρόνου καί τῶν γενεῶν, στίς ἐκρήξεις τῶν ἀπροσδόκητων ἀνακαλύψεών μας καί στόν παφλασμό τῶν βιοτικῶν ἀνακατατάξεών μας, λειτουργεῖ στά βάθη τοῦ “εἶναι” μας, ζωντανό, τό κοινό μας γονίδιο, ἡ κληρονομημένη πνευματική εὐαισθησία, γιά τόν προσδιορισμό τῆς ὑπαρξιακῆς μας ταυτότητας. Καί αὐτή τήν εὐαισθησία κανένας παράγοντας δέ νομιμοποιεῖται, οὔτε καί μπορεῖ, νά τήν ὑποτιμήσει ἤ νά τήν περιθωριοποιήσει.

Ἀξιοποιοῦμε, συνειδητά, τή συναγμένη σοφία μας καί τήν πολύπλευρη τεχνολογική ἐμπειρία μας. Μαθαίνουμε μυστικά, πού οἱ προγονοί μας δέν ὑποπτεύονταν. Μεταμορφώνουμε τή φυσιογνωμία τοῦ πλανήτη μας καί τά δεδομένα τῆς καθημερινότητας. Καί βελτιώνουμε, ὁλοένα καί περισσότερο τίς ὑλικοτεχνικές συνθῆκες τῆς ζωῆς μας. ῾Ωστόσο, τό μυστήριο παραμένει μυστήριο. ῾Η ζωή καί ὁ θάνατος, ἀπόρθητες πύλες. Οἱ κυματισμοί τῶν ἐμπειριῶν μας, ἄλυτο πρόβλημα. Καί ὁ μέσα, ἀσίγαστος, πόθος, γιά ἐξιχνίαση τοῦ μυστηρίου τῆς ἴδιας μας τῆς ὕπαρξης καί τοῦ κρυφοῦ νοήματος τῆς ἐγκόσμιας παρουσίας μας, οὔτε μεταλλάσσεται, ἀπό γενιά σέ γενιά, οὔτε συμπνίγεται στήν πλησμονή τῆς εὐμάρειας. ᾿Αναδύεται, δίχως σταματημό, ἀπό τά βάθη τῆς ψυχῆς. ᾿Από τήν ἀπύθμενη καί ἀνεξερεύνητη ἑστία τοῦ “εἶναι” μας. Καί μᾶς προκαλεῖ καί μᾶς καίει. Δυναμικός καί ἀπαιτητικός. ῎Ιδιος “προχθές” καί “χθές” καί “σήμερα”. ᾿Από τήν ἐποχή, πού οἱ ἄνθρωποι, ἀνέστιοι, βημάτιζαν στίς ἀτέλειωτες ἐρημιές καί πρόσθεταν γῆ στό χάρτη τῆς γνώσης τους καί τῆς κτήσης τους, ἴσαμε τόν αἰώνα μας, πού, ὑπερνικώντας τή βαρύτητα τῆς βιολογικῆς ὕπαρξής μας, ἐπιχειροῦν ταξίδια στό ἀπέραντο διάστημα καί ἐντάσσουν στό γνωστικό τους θηλάκιο τά συμπλέγματα τῶν ἀστεροειδῶν, πού κινοῦνται σέ ἀπόσταση πολλῶν δισεκατομμυρίων ἐτῶν φωτός.

Ὁ ἄνθρωπος, εἴτε βρίσκεται στή χλιδή, εἴτε στή στέρηση, εἴτε διακινεῖ τή σοφία εἴτε τήν ἀμάθεια, εἶναι ὕπαρξη μέ σκέψη καί μέ ἀγωνίες, μέ ἐρωτηματικά καί μέ πόθους, πού δέν ἱκανοποιοῦνται καί δέν κατασιγάζουν μέσα στό θόρυβο καί στήν πλησμονή τῶν πληροφοριῶν καί τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν. Σηκώνει τά χέρια ψηλά καί ζητάει θεϊκή γνώση. Λόγο, πού νά ἐκπορεύεται ἀπό τόν ὑπερούσιο Λόγο. ᾿Αποκάλυψη ἀπό ᾿Εκεῖνον, πού κρατάει “ἐν τῇ χειρί Του” τά μεγάλα μυστήρια τῆς Δημιουργίας καί τήν ἐντελέχεια τῆς πολύτιμης εἰκόνας Του, τοῦ ἀνθρώπινου προσώπου.

Ἔτσι, ὁ καθένας μας, ἀνεπηρέαστος ἀπό τήν ἱστορική συγκυρία, ἀσυγκίνητος ἀπό τή Βαβέλ τῆς ἐποχῆς του, ἀποτολμάει τήν προσωπική του ψηλάφηση στό κράσπεδο τοῦ μεγάλου μυστηρίου τῆς ζωῆς. Βιώνει τό “σύμπαντα κόσμο” ὡς τό ἐκθαμβωτικό καί ἀνερμήνευτο “θαῦμα”. Συγκλονίζεται. Καί συνεπαίρνεται. Τά πάντα γύρω του τόν πείθουν, πώς ἡ ζωή δέν εἶναι παιχνίδι, ἀλλά ἄθλημα. Τό μεγάλο ἄθλημα, πού τό ἀθλοθετεῖ ὁ ὑπερούσιος κυριάρχης τῆς γῆς καί τοῦ οὐρανοῦ καί τό κερδίζει ὁ ἄνθρωπος. Καί, μέσα σ᾿ αὐτή τήν ἔκσταση, ἀγωνίζεται καί ἀγωνιᾶ νά προσδιορίσει τό προσωπικό του στίγμα, τό λόγο τῆς ὕπαρξής του καί τόν καταληκτικό προορισμό του, μέσα στήν ἀέναη κίνηση πρός τήν αἰωνιότητα.

Ο ΑΤΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΡΙΔΟΣ
ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ