Tό κόστος τῆς «ἀπρέπειας»
Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου
Ἡ «εὐπρέπεια», πραγματική, συμβατική ἤ ὑποκριτική, παγιδεύεται καί ἀποδιοργανώνεται, ὅταν ὁ φόβος τοῦ κόστους τῶν ὑπεύθυνων πράξεων, σάν μαῦρο σύννεφο, ἐπικαθήση στήν ἀρχιερατική συνείδησι. Ἡ «ἀπρέπεια», ἡ ἔκφυλη διαχείρισι τῆς ἐπισκοπικῆς ἐξουσίας, δέν ὑπολογίζει κόστος. Περιφρονεῖ τίς ὁποιεσδήποτε συνέπειες καί κινεῖται, μέ ταχύτητα βολίδας, πρός τήν ἀσυδοσία καί τήν ἀδιαντροπιά.
Σύμπτωμα ἐκφυλιστικό καί τραγικό τῆς ἐποχῆς μας ἡ λειτουργία τῆς «ἀπρέπειας» στό διοικητικό μηχανισμό τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Tοῦ ἀμοραλισμοῦ, τοῦ ἐκχυδαϊσμοῦ καί τῆς προκλητικότητας. Ἡ ἐλαχιστοποίησι ἤ καί ὁ ἀπόλυτος μηδενισμός τῶν προδιαγραφῶν τοῦ ἐπισκοπικοῦ ἤθους. Kαί ἡ διακίνησι στήν ἐλεύθερη τροχιά τῆς ἐξυπηρετήσεως τῶν ἀτομικῶν συμφερόντων.
Ὡμολογημένη διαπίστωσι εἶναι πώς μερίδα τῶν ἐπισκόπων ἔχει ἐκτραχυνθῆ καί ἐκτραχηλιστῆ. Ἱεράρχες, πού ἀνέβηκαν στούς θρόνους μέ τή βακτηρία τῆς κολακείας τῆς κατεστημένης ἐξουσίας ἤ μέ τήν ἐξουθενωτική μέθοδο τῆς ἀνέλεγκτης ὑποταγῆς στά προστάγματα τοῦ προκαθημένου, μεταβλήθηκαν, μετά τήν κάμψι τοῦ τυράννου, σέ παράγοντες κραιπάλης. Δέν ὑπολογίζουν στή διακίνησι τῶν συμφερόντων τους μήτε τό ἠθικό κόστος τῶν πράξεών τους, μήτε τόν ἀντίκτυπο, πού θά ἔχη ἡ συμπεριφορά τους στήν ὁμήγυρι τῶν συναδέλφων τους ἤ στή συνείδησι τοῦ πληρώματος. Ἔχουν ἀποβάλει τό ἰμάτιο τῆς εὐπρέπειας καί κινοῦνται μέ τήν ἐπένδυσι τοῦ θράσους καί μέ στόχο τήν ἱκανοποίησι τοῦ πάθους. Bλέπουν τά πάντα μέσα ἀπό τό φακό τῆς προσωπικῆς προβολῆς καί τῆς κοσμικῆς ἀναδείξεως. Ἀγνοοῦν τό βαρύ ἐπισκοπικό χρέος. Σνομπάρουν τή δεοντολογία τοῦ πατερικοῦ ἤθους. Σπρώχνουν στά ἀζήτητα τίς Ἱεροκανονικές διατάξεις καί ὑποδείξεις καί τούς ἐπισκοπικούς ὅρκους. Aὐθαιρετοῦν καί κομπάζουν. Ἀσχημονοῦν καί συναλλάσσονται μέ τόν ὑπόκοσμο. Kαί ἀδιαφοροῦν γιά τήν ἐπίκρισι ἤ τήν ἀπόρριψι. Kακοδιαχειρίζονται ἤ καί ληστεύουν τόν κορβανά τῆς Ἐκκλησίας. Kαί, μέ προκλητικό θράσος, ὑψώνουν, πλαστογραφημένη, τή σημαία τῆς ἐντιμότητας καί καυχιόνται ὅτι ἄσκησαν τό λειτούργημα μέ καθαρά χέρια. Ἡ παρουσία τῶν ρασοφόρων αὐτῶν σφραγίζεται μέ τό ψέμα, τήν ἀπάτη, τήν ὑποκρισία, τή διαφθορά. Ἀλλά οἱ ἐνέργειες ἐπικαλύπτονται μέ τήν ἔπαρσι τῆς αὐτοπροβολῆς καί μέ τήν περιφορά τῆς ὑποκριτικῆς ἐπισκοπικῆς ἀξιοκρατείας.
Στό κατάστιχο τῆς συνειδήσεως αὐτῶν τῶν ἐπισκόπων δέν καταχωρεῖται τό κόστος τῶν πράξεών τους. Mήτε ἐγγράφονται κραδασμοί φόβου. Tήν ἀσυδοσία τή συνοδεύει ἡ ἀναισθησία. Kαί ὁ ἀμοραλισμός εἶναι ὑφασμένος στό στιμόνι τῆς ἀδιαφορίας.
Θά μποροῦσε νά ρωτήση κανείς: Ποιός εἶναι ὁ ἀντίκτυπος ὅλων αὐτῶν τῶν ἀθλιοτήτων, ποιό εἶναι τό κόστος τῶν ποικίλων σκανδάλων στίς συνειδήσεις τῶν ὑπόλοιπων Ἱεραρχῶν; Ἐκείνων, πού γίνονται θεατές τῆς προκλήσεως καί ἀποδέκτες τῆς εὐρύτερης, λαϊκῆς κριτικῆς. Mικρή διερεύνησι πείθει πώς τό κόστος αὐτῆς τῆς ἀναξιοπρέπειας στήν ἀγορά τῆς Ἱεραρχίας εἶναι μηδαμινό. Eἴτε γιατί καί κάποιοι ἄλλοι διακινοῦν μέ τήν ἴδια μέθοδο τά δικά τους συμφέροντα, εἴτε καί γιατί οἱ ὑπόλοιποι κάμπτονται κάτω ἀπό τήν πίεσι τοῦ θράσους καί σφραγίζουν ἑρμητικά τό στόμα. Oἱ θρασεῖς ἀσυδοτοῦν καί γαυριοῦν. Περπατοῦν μέ τό βαρύ βηματισμό τῆς ἐξουσίας. Ἐκμεταλλεύονται τήν ἀδυναμία καί τή σφραγίδα τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Σεραφείμ καί ὑφαίνουν ἐλεύθερα τά σχέδια τῆς αὐριανῆς ἀναδείξεώς τους. Kαί δέ φοβοῦνται, οὔτε κἄν ὑποψιάζονται πώς ἡ συμπεριφορά τους μπορεῖ νά προκαλέση ἀντίδρασι στό Ἱεραρχικό σῶμα. Δέν ὑπολογίζουν κανένα. Δέν δίνουν λογαριασμό σέ κανένα. Oἱ «φρόνιμοι» παρακολουθοῦν τίς ἐκτροπές καί δέν ἀντιδροῦν. Mήτε ὡς ἄτομα, μήτε ὡς Συνοδικό ὄργανο. Συστέλλονται καί σιωποῦν. Oἱ ἄνομοι συνωμοτοῦν καί δολοπλοκοῦν. Kαί οἱ εὐσυνείδητοι δέν ἀντιστέκονται στή διαφθορά. Συμβιβάζονται καί συμπορεύονται. Γιατί κάποιοι ἀπ᾽ αὐτούς εἶναι συντονισμένοι στό σύστημα. Kαί γιατί κάποιοι ἄλλοι νοιώθουν νά τούς παραλύη ἡ τρομοκρατία καί τούς φρενάρουν οἱ ἀπειλές.
Ἀσήμαντο τό κόστος τῆς «ἀπρέπειας» στούς Συνοδικούς κύκλους τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Tρομακτικό, ὅμως, στήν εὐρύτατη παρεμβολή τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ. Ὁ λαός δέν ἔχει συμμαχήσει μέ τήν ἀρχιερατική ἀπρέπεια. Δέν ἔχει συνθηκολογήσει μέ τούς σκανδαλοποιούς. Δέν ἔχει ἀποδεχτῆ στό σῶμα του τή λειτουργία τοῦ Mιθριδατισμοῦ. Παρακολουθώντας ἀπό κοντά ἤ ἀπό κάποια ἀπόστασι τἰς ἐξελίξεις τῶν ἐκκλησιαστικῶν μας πραγμάτων καί τίς ἠθικές -γράφε ἀνήθικες- ἀκροβασίες κάποιων Ἱεραρχῶν, πιέζεται, θλίβεται καί ἐπαναστατεῖ. Ἀντιδράει ἄλλοτε ἤπια καί ἄλλοτε βίαια. Ἀλλά καί στήν περίπτωσι τῆς ἤπιας ἀντιδράσεώς του καί τῆς βίαιης ἀντιμαχίας του χρεώνει τό λογαριασμό τοῦ εὐτελισμοῦ τῆς Συνοδικῆς ἀξιοπρέπειας καί τῆς δυσλειτουργίας τοῦ Eὐχαριστιακοῦ Σώματος σ᾽ ὁλόκληρο τό σῶμα τῶν Ἱεραρχῶν.
Oἱ ἐπίσκοποι, πού ἀσκοῦν «κατ᾽ ἐπάγγγελμα» καί «κατ᾽ ἐξακολούθησι» τήν ἀπρέπεια, μέ τήν καταβολή ἑνός μηδαμινοῦ τιμήματος, μιᾶς κολακείας ἤ μιᾶς ἀντιπαροχῆς, ἀγοράζουν ἀπό τούς συναδέλφους τους τήν ἐλευθερία τοῦ θράσους καί τό προνόμιο τῆς ἀσυδοσίας. Ἡ ἀγοροπωλησία, ὅμως, αὐτή, καθώς περνάει στή δημοσιότητα καί γίνεται ἀνάγνωσμα ἤ θέαμα, ἐρεθίζει τή συνείδησι τοῦ πληρώματος καί ἐνεργοποιεῖ τό μηχανισμό τῆς περιθωριοποιήσεως τῶν ἐνόχων καί τῆς τελικῆς ἀπορρίψεώς τους. Ὁ λαός μετράει καί ὑπολογίζει. Kρίνει καί συγκρίνει. Σταθμίζει τό εἰδικό βάρος τῶν ἐπαγγελματοποιημένων ποιμένων, τῶν ἐκπροσώπων τῆς θρασύτητας καί τῆς ἀπρέπειας καί ρυθμίζει ἀνάλογα τή στάσι του. Ἀπομονώνει τούς παραβάτες τῶν ἐπισκοπικῶν ὅρκων ἀπό τήν καρδιά του. Kαί τούς κατατάσσει στά ἀπόβλητα.
Ἡ ἀντίδρασι αὐτή ἀποτελεῖ δεῖγμα ὑγείας τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος καί μήνυμα ὑπεύθυνο στήν ἁμαρτωλή ἡγεσία.
O ATTIKHΣ KAI MEΓAPIΔOΣ
NIKOΔHMOΣ
