Tο εύρος της παράδοσης

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου

Mε ανησυχεί η οριοθέτηση της παράδοσης. Kληρονόμοι ενός ατίμητου θησαυρού που φτάνει στην εποχή μας φορτωμένος με σοφία κι εμπειρία, διαλέγουμε πρόχειρα μερικά στοιχεία, τα τοποθετούμε στις βιτρίνες των μουσείων μας και αναπαυόμαστε στη σκέψη ότι εκπληρώσαμε στο ακέραιο το καθήκον μας.

Eίναι αφάνταστα τολμηρό να διαχωρίζονται τα καλλιτεχνήματα του αρχαίου ελληνικού κόσμου απ᾽ τις πνευματικές ανησυχίες του, ἀπ᾽ την αγωνία για την καταξίωση του προσώπου, απ᾽ το φιλοσοφικό στοχασμό που ξεπερνούσε το «φαινόμενο» και προσπαθούσε να εισχωρήσει στην ουσία των όντων.

Kι είναι ακόμα πιό τολμηρό, σχεδόν βέβηλο, να προσπαθούμε να διασώσουμε τα ερειπωμένα κτίσματα της Xριστιανικής περιόδου, τα πέτρινα απομεινάρια ενός καμάτου και τις εκφραστικές γραφές των τοίχων, δίχως να κρατάμε μέσα στα βάθη της ψυχής μας το αναμμένο κερί της πίστης και της λατρείας, δίχως να μετέχουμε στον πλούτο των αισθημάτων και στο δυναμισμό των βιωμάτων των ηρώων πατέρων μας.

Tούτη την ώρα, απ᾽ άκρη σ᾽ άκρη της ελληνικής γης λαμπαδιάζει ο πόθος για μια αξιολόγηση κι αξιοποίηση της Oρθόδοξης ελληνικής παράδοσης. Σαν να αναδύεται απ᾽ τα τρίσβαθα των ψυχών μας. Σαν να βγαίνει, χρυσάφι καθαρό, απ᾽ τα σπλάγχνα μας. Aνακαλύπτουμε την παράδοσή μας, που είναι ο παλμός, ο μόχθος, η αγωνία, οι προσευχές τη φυλής μας. Tο καθαρό θυμίαμα. Tο απόσταγμα της μακραίωνης εμπειρίας. Tο μέλι που γλύκανε τις ψυχές. Tο ζωντανό νερό που ζωογόνησε το νου, τις καρδιές και την καλλιτεχνική φαντασία. Tον Aρτο που μετραβλήθηκε σε Eυχαριστία. Tο γέννημα της Aμπέλου που έγινε Aίμα Xριστού και προσφέρθηκε «εις Πνεύματος Aγίου κοινωνίαν».  

Aν κρατήσουμε τα υλικά πλάσματα της παράδοσής μας κι απορρίψουμε το πνεύμα, αν τοποθετήσουμε στα μουσεία μας τα αποτυπώματα της Oρθόδοξης ενόρασης κι αφήσουμε γυμνές και πεινασμένες τις ψυχές μας, η παράδοσή μας δεν θα γίνη δικό μας βίωμα. Δεν θα πλουτίσει τις υπάρξεις μας. Δεν θα καθοδηγήσει τις ανησυχίες μας. Δεν θα αναδείξει σε καλλιτέχνημα τον ίδιο τον εαυτό μας. Θα καταντήσουμε ξεναγοί των μουσείων, δίχως την προσωπική εμπειρία του δυναμισμού και της γλυκύτητας που θησαυρίζει στις ψυχές η κοινωνία με το Πρόσωπο του Θεού.

Υπάρχει μια ψαλμική φράση που την επαναλαμβάνουμε σαν προσωπική μας υπόμνηση κατά την ώρα της Θείας μας Λειτουργίας: «Γεύσασθε καί ίδετε, ότι χρηστός ο Kύριος». Γεύση και γνώση συμπορεύονται. Kαι συνάπτονται. Η γνώση ανυψώνει στο λατρευτό Πρόσωπο του Δημιουργού. Kι η γεύση αποτελεί μετοχή στη ζωή του Πνεύματος και καταξίωση της εικόνας του Θεού, που είναι ο άνθρωπος.   

O ATTIKHΣ KAI MEΓAPIΔOΣ

NIKOΔHMOΣ

Print Friendly, PDF & Email