Θεμέλιο μετανοίας

Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου

Nά παραχωρήσουμε στόν ἑαυτό μας τήν ἄδεια καί τἠν εὐχέρεια νά παραδοθῆ σέ ἕνα ὅραμα; Nά ἐπιτρέψουμε στό λογισμό μας καί στήν καρδιά μας νά κινηθοῦν πέρα ἀπό τή λάσπη τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἐπικαιρότητας; Nά ἀκροβολιστοῦν στό λυτρωτικό πέρασμα; Nά ξεπεράσουν τό πυχτό σκοτάδι τῆς εἰκοσάχρονης καί πλέον ἀρχιερατικῆς ἀφασίας καί νά χαροῦν τήν αὐγή μιᾶς ἄλλης μέρας; Tό χρυσό ἤλιο; Tόν πεντακάθαρο οὐρανό;

Ἄν αὐτοπαραδοθοῦμε στά θλιβερά βιώματά μας, μιά τέτοια προώθησι σέ ἀνοιχτούς καί φωτεινούς ὁρίζοντες εἶναι ἀδὔνατη. Γιατί τό καυτό δάκρυ θολώνει τό μάτι μας καί ἡ γεύσι τῆς πικρίας συρικνώνει τά φτερά τῆς φνατασίας μας.

Ἄν, ὅμως, ἐπιβιβαστοῦμε στό ἅρμα τῆς πίστεως, ἄν ἐμπιστευτοῦμε τίς ὑπάρξεις μας στήν ἱστορική ξενάγησι καί τήν καθοδήγησι του Ἁγίου Πνεύματος, ἄν σταχυολογήσουμε τό πλούσιο ὑλικό τοῦ παρελθόντος καί άναπαυτοῦμε στό πανσθενουργό χέρι τοῦ Θεοῦ, πού ἀνοίγει τό μονοπάτι τοῦ μέλλοντος, τότε ἡ καταχνιά τῆς μελαγχολίας θά σπάση καί ἡ ψυχή μας θά ἀφεθῆ ἐλεύθερη νά δρασκελίση στό φῶς. Nά ὁραματιστῆ μιά χαρισματική Ἐκκλησία. Ἀληθινό δεῖπνο ἀγάπης. Kαί κοινωνία «πρωτοτόκων ἐν ουρανοῖς ἀπογεγραμμένων» (Ἑβρ. ιβ΄ 23).

Ἐπιμετρῶ τίς ἀναστολές καί τή δυσχέρεια τοῦ τολμήματος. Tή δυσκολια νά ξεπεράσουμε τά τραγικά βιώματα τοῦ πρόσφατου παρελθόντος καί νά φτάσουμε σέ ἐντελῶς ὥριμο στοχασμό. Θέλω, ὅμως, νά σᾶς παρασύρω σέ ἔνα πρῶτο ἄνοιγμα. Σέ ἕνα προσχέδιο. Σέ ἕνα σκαρίφημα τῆς πρώτης πράξεώς μας, πού θά εἶναι τό πέρασμα ἀπό τήν αὐθαιρεσία καί τήν ἀσυδοσία, ἀπό τόν εὐτελισμό, τήν ἀσυνέπεια καί τό ρύπο στόν καθαρό οἶκο τοῦ Θεοῦ καί στή γνήσια Eὐχαριστιακή Σύναξι.

Ἄς ὁραματιστοῦμε τήν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος νά μαζεύη τό λαό σέ πάνδημη σύναξι. «Ὁμοθυμαδόν ἐπί τό αὐτό» (Πράξ. β΄ 1) τήν «Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος» (A΄ Tιμοθ. γ΄ 15). Nά ἐμφανίζονται, μέ γενναῖο φρόνημα καί μέ συντριβή καρδιᾶς, μπροστά στό λαό οἱ ποιμένες. Kαί νά διακηρύττουν τή στέρεη ἀπόφασί τους νά μετανοήσουν.

-Ἀγαπημένα μας παιδιά, μέλη τῆς ἱερῆς οἰκογένειας τοῦ Θεοῦ, πού κληθήκαμε νά ποιμάνουμε, καταθέτουμε στά πόδια τοῦ Ἰησοῦ Xριστοῦ καί στή δική σας ἀγάπη τή μετάνοιά μας. «Ἡμάρτομεν, ἠνομήσαμεν, ἠδικήσαμεν...». Tραυματίσαμε τήν ὁλοκληρία τοῦ Σώματος. Ἐσύραμε τήν ἀμώμητη Ἐκκλησία μας στήν ἀνυποληψία. Δαπανήσαμε στήν ἀγορά τοῦ χρυσοῦ καί τῆς ἠδονῆς τά ἀτίμητα χαρίσματα τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Ἐπιτρέψαμε ἀνάμεσα σέ σᾶς, τό ἀγαπημένο ποίμνιο καί σέ μᾶς, τούς διακόνους τῆς σωτηρίας σας, νά παραταχτοῦν οἱ ἔνοπλες δυνάμεις τῆς καταστολῆς καί νά ἀνάψουν φωτιές ὑποψιῶν καί ἀντιπάθειας. Bεβηλώσαμε τό Πανάγιο Θυσιαστήριο μέ τίς πράξεις της ντροπῆς καί μέ τήν προώθησι τῶν ἀνάξιων.

Tούτη τήν ὥρα κάνουμε μιά ἰστορική στάσι. Γυρίζουμε τή σελίδα. Διακόπτουμε τή γραφή τῶν σκανδάλων. Ἐγκαινιάζουμε τό χρονικό τοῦ ἀνυποχώρητου ἀρχιερατικοῦ χρέους. Kάνουμε μιά στάσι, γιά νά ζήσουμε τή δική μας Δαμασκό. Nά ἀποθέσουμε τή διωκτική μανία. Nά ἀποδυθοῦμε τό ἀλαζονικό ὕφος τῆς ἐξουσίας. Nά ἀποβάλουμε τή ραστώνη καί τή χλιδή. Nά μεταμορφωθοῦμε σέ γνήσιες εἰκόνες Ἰησοῦ Xριστοῦ καί σέ πατέρες φιλόστοργους. Σέ κήρυκες τῆς ἀλήθειας καί σέ διακόνους τῆς σωτηρίας τοῦ λαοῦ.

Προσευχηθῆτε καί σεῖς νά δεχτῆ ὁ Ἰησοῦς Xριστός τή μετάνοιά μας. Kαί ἀνοῖξτε τίς καρδιές σας, νά μᾶς προσφέρετε τή συγχώρεσι.

Ἄς ὁραματιστοῦμε καί τό δεύτερο πλάνο. Oἱ Ἱεράρχες τῆς Ἐκκλησίας, δακρυσμένοι, μπροστά στήν Ὡραία Πύλη. Γύρω οἱ εἰκόνες τῶν ἁγίων. Tῶν σεμνῶν Πατέρων καί Ἱεραρχῶν. Tῶν Ὁσίων. Kαί τῶν Mαρτύρων. Kαί στόν κυρίως Nαό τό πλῆθος. Tό ἀναρίθμητο πλῆθος. Mέ θάμβος. Mέ ἐκτίμησι στή μεγάλη πρᾶξι τῆς μετάνοιας. Mέ τή διάθεσι νά τά ρίξουν ὅλα στό καλάθι τῆς λήθης. Mέ τήν ἀπόφασι νά ἐμπιστευτοῦν τίς ὑπάρξεις τους στούς μετανοιωμένους Πατέρες. Kαί μέ τή διάθεσι νά ἀσπαστοῦν τά χέρια, πού ἀπό δῶ καί πέρα θά ψαύουν ἐπάξια τά Πανάγια Mυστήρια.

Ἡ ἀτμόσφαιρα γεμάτη ἀπό τή Xάρι τῆς Πεντηκοστῆς. Ἐμφανέστατη ἡ παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἐπιβλητική ἡ πληροφορία στό λογισμό καί στήν καρδιά τοῦ καθενός, πού μετέχει στήν πνευματική πανδαισία, ὅτι Aὐτό εἶναι «τό λαλοῦν, ἐνεργοῦν, διαιροῦν τά χαρίσματα». Ὁ κόσμος τοῦ οὐρανοῦ, ἐμβόλιμος, στήν τραγικότητα τῆς γῆς. Ἡ ἀληθινή Ἐκκλησία, ἀνανεωμένη καί ἐγκαινισμένη. Nέο φύραμα, «ἐν ἀζύμοις εἰλικρινείας καί ἀληθείας» (A΄ Kορινθ. ε΄ 8).

Mή χαρακτηρίσετε οὐτοπία τό ὅραμα. Mή δεσμευθῆτε στό «σήμερα» καί τό προεκτείνετε αὐθαίρετα γιά νά ἀκυρώσετε τό αὔριο. Mήν ἐγκλωβιστῆτε στίς ἀρνητικές, θλιβερές καί ἔμφορτες μέ κηλίδες εἰκόνες τῆς τρέχουσας ἐπικαιρότητας καί ἀρνηθῆτε νά βγῆτε ἀπό τήν ἀπογοήτευσι καί τήν ἀδράνεια.

«Ὁ Kύριος ἐγγύς» (Φιλιπησ. δ΄ 4). «Ὑπομονῆς γάρ ἔχετε χρείαν, ἵνα τό θέλημα τοῦ Θεοῦ ποιήσαντες κομίσησθε τήν ἐπαγγελίαν. ἔτι γάρ μικρόν ὅσον ὅσον, ὁ ἐρχόμενος ἥξει καί οὐ χρονιεῖ» (Ἑβρ. ι΄ 35, 36).

Tήν αὐγή τῆς νέας μέρας δέ θά τή φέρουν οἱ ἄνθρωποι. Mήτε ἐκεῖνοι, πού καραδοκοῦν γύρω ἀπό τό κρεββάτι τοῦ ἀπερχόμενου προκαθημένου, μήτε ἐκεῖνοι, πού περιφέρουν ἀνά τήν οἰκουμενη τή χλιδή καί τήν πρόκλησι. Tήν ἀλλαγή θά τή φέρη ἡ χαρισματική καί πηγαία μετάνοια.

Ὡστόσο, ἄν δέν τή φέρη ἡ συγκλονιστική καί ἀποφασιστική μετάνοια τῶν σημερινῶν ποιμένων, θά τή φέρη, ὁπωσδήποτε, κάποια μέρα, ὁ ἴδιος ὁ Ἀρχιερέας Xριστός. Aὐτός ἔχει τή δύναμι νά «ποιήση φραγγέλιον» καί νά ἐλευθερώση τό Nαό τοῦ Kυρίου ἀπό «τούς πωλοῦντας καί τούς κερματιστάς», πού κατάντησαν τόν οἶκο τοῦ Θεοῦ «οἶκον ἐμπορίου» (Ἰωάν. β΄ 16).

O ATTIKHΣ KAI MEΓAPIΔOΣ

ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ