Περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 162-163, 1-16-8-2005

Κραυγαλέα ἀντίφαση

 

Οἱ σημερινοί στοχαστές, φιλόσοφοι, ἀνθρωπολόγοι, κοινωνιολόγοι καί πολιτικοί ἀναλυτές, βολοδέρνουν στό θολό κλίμα τῆς ἀντίφασης. Ἀπό τό ἕνα μέρος ἀγωνίζονται νά ἀνυψώσουν τόν ἄνθρωπο σέ περιωπή ὑπέρτατης ἀξίας καί νά κατακυρώσουν τίς προνομίες του καί τά δικαιώματά του. Καί ἀπό τό ἄλλο, ἐπιμένουν νά τόν γενεολογοῦν ὡς γόνο τῆς ἄλογης ζωϊκῆς οἰκογένειας. ᾿Ισχυρίζονται, ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι ὁ “κατιών” συγγενής τοῦ πιθήκου. Πού, σέ κάποια στιγμή καί μέσα στήν τυφλή κίνηση τῆς ἐξέλιξης, ἀπόκτησε τήν ἱκανότητα τῆς λογικῆς ἐπεξεργασίας τῶν ὀπτικῶν ἐντυπώσεών του καί τήν εὐχέρεια τῆς ἔναρθρης ἔκφρασης τῶν βιωμάτων του. Μέ μόνη τήν ἐξελικτική ὁρμή καί μέ τή διαδικασία τῆς ἐπιλογῆς καί τῆς ἐπικράτησης τοῦ τελειότερου καί ἰσχυρότερου κρίκου τῆς προοδευτικῆς ἁλυσίδας, ἔφτασε στό βαθμό τῆς ἀνάπτυξης, πού χαρακτηρίζει τίς ἀναπτυγμένες κοινωνίες μας.

Ὁμολογῶ, ὅτι μέ σοκάρει καί μέ ἀναστατώνει αὐτή ἡ κακομεταχείριση τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης. Τά στοιχεῖα, πού ἐπιστρατεύονται, γιά νά θεμελιώσουν καί νά ἀποδείξουν ἔγκυρη τή θεωρία τῆς ἐξέλιξης καί τῆς καταγωγῆς τοῦ ἀνθρώπινου εἴδους ἀπό τόν πίθηκο, εἶναι τόσο λίγα καί τόσο ἰσχνά, πού δέν ἀντέχουν στόν ἐπιστημονικό ἔλεγχο καί δέ διαθέτουν διαβατήριο γιά ὁριστική εἰσδοχή στό δημόσιο βίο. ῾Η Δαρβίνεια θεωρία θά παραμείνει, γιά πάντα, ὑποθετική διαπλοκή ἀπόψεων, δίχως τήν ἐλπίδα τῆς ἐπαλήθευσης.

Μέ δεδομένη τήν ἀσάφεια καί μέ ὁμολογημένο τό ἀναπόδεικτο τῆς ἐξελικτικῆς κλίμακας, ἡ ἐπίμονη προπαγάνδα τῆς Δαρβίνειας θεωρίας καί ἡ παράλληλη ἀναγνώριση τῆς ὑπέρτατης ἀξίας τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης, ἡ ἐξαγγελία σεβασμοῦ τῶν προσωπικῶν δεδομένων καί τῶν προσωπικῶν δικαιωμάτων καί ἡ ἀναγνώριση τῆς ἀνεκτίμητης, πολιτιστικῆς εἰσφορᾶς τῆς κάθε γενιᾶς, μοιάζει μέ εἰρωνική διακωμώδηση τοῦ πλάσματος “ἄνθρωπος”. Ἀπό τό ἕνα μέρος τόν ὑποβαθμίζουμε, τόν ἰσοπεδώνουμε καί τόν ἐντάσσουμε στήν κλίμακα τῶν ζώων. Καί ἀπό τό ἄλλο ἰσχυριζόμαστε, ὅτι τοῦ ἀναγνωρίζουμε τήν ὑπεροχή καί ὅτι τοῦ κατοχυρώνουμε τήν προνομιακή θέση στό ἀνάκτορο τῆς Δημιουργίας.

Τά οὑμανιστικά κινήματα τῶν τελευταίων αἰώνων πάσχουν, ὅλα, ἀπό κακή θεμελίωση. Μέ βίαιη κίνηση, πού, αὐθαίρετα, τήν ὀνόμασαν προοδευτική καί ἀναγεννητική, ἐξόρισαν ἀπό τή σκέψη καί ἀπό τήν καρδιά τή Βιβλική καί τήν Πατερική ἀνθρωπολογία. Καί ἔμπασαν στήν ἐπικαιρότητα τά ἀναπόδεικτα ἀξιώματα τῆς ἀθεΐας. Ὅλο αὐτό τό ἀθεϊστικό σχῆμα, ἀντί νά τιμήσει καί νά ἀνυψώσει τόν ἄνθρωπο, τόν βαράθρωσε. Τοῦ ἀφαίρεσε τήν ὀμορφιά τῆς θείας εἰκόνας. Τήν ἀναφαίρετη ἀξία του καί τήν ὑπεροχική ἀποστολή του. Καί τόν ἄφησε, ἀνυπεράσπιστο, στή δίνη τῆς ἱστορίας. Ἕρμαιο τῶν μηχανισμῶν τῆς ἐκμετάλλευσης. Ἀπρόσωπο καί ἀνώνυμο πιόνι στούς σχεδιασμούς τῶν πολιτικῶν καί τῶν οἰκονομικῶν κολοσσῶν.

Ο ΑΤΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΡΙΔΟΣ
ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ