Περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 171, 16-12-2005

Σκύψε, ἀδελφέ μου, στή Φάτνη...

 

Θέλω νά καταθέσω στή μυστική τράπεζα τῆς ἀνήσυχης ψυχῆς τοῦ συνοδίτη μου ἕνα μήνυμα ἀναφαίρετης ὑπαρξιακῆς βεβαιότητας καί πληρωτικῆς ἱκανοποίησης.

Δέν ἐμπιστεύομαι τό μήνυμά μου στήν ἀνθρώπινη μάζα, πού συντονίζεται, μηχανικά καί παθητικά, στόν ἦχο καί στό ρυθμό τῆς παγκοσμιοποιημένης ὑποκουλτούρας, θυσιάζοντας, στό βωμό τοῦ μιμητισμοῦ, τήν ἰδιαιτερότητα καί τήν αὐτονομία τῆς προσωπικότητας.

Μήτε τό ἀφήνω, ἔκθετο, στή χλιδάτη, ἀλλά παραπλανητική καί ἀποχαυνωτική ἀγορά τῆς “δῆθεν” εὐμάρειας, πού προβάλλει παραπλανητικά σπότς καταξίωσης καί εὐτυχίας, ἐπενδύοντας στά προγράμματα ἐκμετάλλευσης τῶν παραγόντων τῆς ὀλιγαρχίας καί μοιράζοντας στούς πολλούς, στούς ἀνώνυμους δρομεῖς τοῦ ἱστορικοῦ χώρου, ἀπό μιά λήκυθο, γιά νά σταλάξουν μέσα τήν ἀπογοήτευσή τους καί τήν ἀθεράπευτη πικρία τους.

Τό μήνυμά μου, τό ἀντλῶ ἀπό ἄλλη, δοκιμασμένη καί καταξιωμένη διαχρονική πηγή καί τό ἐμπιστεύομαι στίς ὑπάρξεις, πού ἀνοίγονται μέ λαχτάρα στό μυστήριο τῆς ζωῆς, ἰχνηλατοῦν μέ σοβαρότητα τό “ἐδῶ” καί τό “ἐπέκεινα”, τό “πρόσκαιρο” καί τό “αἰώνιο”. Τό δέχομαι, σά “φίλημα ζωῆς” ἀπ᾿ τούς μεγάλους ἀγωνιστές τοῦ πνευματικοῦ γηπέδου, ἀπ᾿ τούς φλεγόμενους σκυταλοδρόμους τῆς ἁγιότητας, πού, ἀναζητώντας τό βαθύ νόημα τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης, βημάτισαν, εὐλαβικά, πρός τή “Φάτνη”, ἀνακάλυψαν τό μυστικό θησαυροφυλάκιο τῆς ζωῆς καί τῆς ἀνόθευτης θεϊκῆς ἀγάπης, ἄντλησαν διδαχή καί ἐμπειρία, φῶς καί δύναμη καί κατάθεσαν μπροστά στό ταπεινό λίκνο τοῦ σαρκωμένου Λόγου τοῦ Θεοῦ, εὐωδία ἀγάπης καί εὐλάβειας, τή βίβλο τῶν ἀγωνισμάτων τους.

Καί τό ἐμπιστεύομαι στήν πυρωμένη καρδιά τοῦ γνωστοῦ ἤ τοῦ ἄγνωστου, τοῦ φίλου ἤ τοῦ ἐχθροῦ, τοῦ σφριγηλοῦ νέου ἤ τοῦ κυρτωμένου καί λευκασμένου γέροντα, στήν κάθε ἀτίμητη εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, πού περπατάει μέ ἀποσκευή τόν προσωπικό προβληματισμό καί μέ ὅραμα τήν κατάφαση στήν ἀλήθεια τῆς ζωῆς καί στήν ὑπέρβαση τοῦ φόβου τοῦ θανάτου.

Ἀδελφέ μου, πάρε τό στενό, ἀλλά ὁλοφώτεινο μονοπάτι, πού ὁδηγεῖ στή Φάτνη. Προσπέρασε τίς φανταχτερές κατασκευές, πού θαμπώνουν τό περίεργο μάτι μας. ῎Αφησε πίσω σου τίς σειρῆνες, πού καθηλώνουν στή γῆ καί στή λάσπη της. Καί στάσου ἐκεῖ, πού ἀπουσιάζει ἡ ἐπιτήδευση, ἡ ἰδιοτέλεια, ἡ ἐκμετάλλευση καί ἡ φτιαχτή στίλβωση τῆς ζωῆς, γιά ν᾿ ἀκούσεις καί νά ψηλαφήσεις, μέ τό ἴδιο σου τό δάχτυλο, τό μυστικό νόημα τῆς ὕπαρξής σου. ῞Οτι ἡ ᾿Αγάπη, ἡ βαθειά ὡς πηγή ἀκένωτη καί πλατειά ὡς βραχίονες, πού διακρατοῦν τήν οἰκουμένη, ἀγάπη τοῦ σαρκωμένου Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, “συνέχει πάντας ἡμᾶς” (Β΄ Κορινθ. ε΄ 14). ῞Οτι τό νήπιο, πού ἀναπαύεται στήν ταπεινή Φάτνη, πῆρε τήν ἀνθρώπινη φύση μας καί περπάτησε στή γῆ μας, γιά νά ἀναπλάσει καί νά ἀνακαινίσει τή δική μας φθαρμένη καί νά τήν ἀνυψώσει στήν ἀτίμητη τιμή τῶν δαιτυμόνων τῆς οὐράνιας εὐφροσύνης. “῞Οτε ἦλθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου, ἐξαπέστειλεν ὁ Θεός τόν Υἱόν αὐτοῦ, γενόμενον ἐκ γυναικός, γενόμενον ὑπό νόμον, ἵνα τούς ὑπό νόμον ἐξαγοράσῃ, ἵνα τήν υἱοθεσίαν ἀπολαύομεν” (Γαλατ. δ΄ 4, 5).

Στή Φάτνη τοῦ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ ἀρχίζει νά γράφεται ἡ καινούργια σελίδα τῆς ἱστορίας. Τῆς προσωπικῆς μας ἱστορίας καί τῆς παγκόσμιας. Σηματοδοτεῖται ἡ ὑπέρτατη καταξίωση τοῦ ἀνθρώπινου προσώπου μας. ᾿Εγκαινίζεται ἡ ἀναγεννητική ἐμπειρία τῆς θεϊκῆς ᾿Αγάπης. Διαλύεται τό σκοτάδι τῆς ἀγνωσίας. Λούζεται ἡ ὕπαρξή μας στό φῶς τῆς αἰωνιότητας. Γίνεται σύντροφός μας ἡ βεβαιότητα τῆς ζωῆς καί ἡ ἐλπίδα τῆς γλυκειᾶς κοινωνίας μέ τόν Πλάστη μας καί Λυτρωτή μας.

Ο ΑΤΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΡΙΔΟΣ
ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ