Τό παρασκήνιο...

᾿Αντίφαση... καί ὄχι μόνο. Μεθοδευμένη παραπλάνηση... καί ὄχι μόνο. ῎Ενοχη ἀπάτη... καί πολύ περισσότερο. Πρόκειται γιά τήν καθιέρωση καί τή λειτουργία τοῦ παρασκηνίου. Σ᾿ ὅλα τά ἐπίπεδα καί σέ ὅλες τίς ἐκφάνσεις τοῦ βίου. ᾿Απ᾿ ἄκρη σέ ἄκρη τοῦ πλανήτη. Καί ἀπό τό ἀνώτατο κέντρο ἀποφάσεων, ἴσαμε τήν ἔσχατη μονάδα προσφορᾶς ἔργου, ὑπηρεσιῶν ἤ πολιτιστικῆς δημιουργίας. Τῶν μυστικῶν κέντρων, πού ἐπεξεργάζονται δεδομένα καί ἀποφασίζουν, δίχως νά δημοσιοποιοῦν τούς σχεδιασμούς τους καί δίχως νά δίνουν ἀναφορά γιά τίς κινήσεις τους. Τά πάντα κάτω ἀπό τόν πέπλο τῆς μυστικότητας. Τά πάντα μέσα στό ἀδιαπέραστο σκοτάδι μιᾶς αὐστηρά ὑπολογισμένης σκοπιμότητας.

Στό προσκήνιο διαφημίζεται, μέ ὅλες τίς ἀποχρώσεις τοῦ προπαγανδιστικοῦ λόγου καί στή διαπασῶν τῆς ἔντασης, ἡ ἀξία τῆς διαφάνειας και τά ἀπαραβίαστα δικαιώματα τοῦ ἀτόμου. ῾Η ἐλευθερία στήν ἔκφραση γνώμης. Τό δικαίωμα καί τό χρέος μετοχῆς στήν ἀνοιχτή πληροφόρηση. Καί ἡ θεσμοθέτηση τῆς ἀνεπηρέαστης καί ἀδέσμευτης ἐπιλογῆς προτεραιοτήτων καί σχημάτων ζωῆς. Καί, πίσω ἀπό τά φῶτα καί τίς ἐπαγγελίες καί τίς ἐπίσημες ἤ ἀνεπίσημες διακηρύξεις, δουλεύει ἀκατάπαυστα καί μέ ρυθμούς δαιμονικούς, τό σκοτεινό παρασκήνιο. Τό μυστικό διευθυντήριο. Πού συλλέγει ἤ ὑποκλέπτει καί διασταυρώνει πληροφορίες. Πού καθορίζει ἰδιοτελεῖς στόχους καί συντάσσει προγράμματα. Πού ὑπονομεύει τά δοκιμασμένα καί καθιερωμένα σχήματα τῆς ζωῆς καί εἰσάγει καινά δαιμόνια.

Οἱ ὁδοιπόροι τοῦ βίου, οἱ διάφανοι, οἱ ἀνυποψίαστοι καί ἀνυστερόβουλοι, προσπαθοῦν νά διατηροῦν πρόσβαση στήν ἐπικαιρότητα, στούς προβληματισμούς καί στίς ἐξελίξεις, ἀντλώντας πληροφορίες ἀπό τά ἐπίσημα ὄργανα τῆς τυπογραφικῆς ἤ τῆς ἠλεκτρονικῆς ἐνημέρωσης. ᾿Από τήν ἐφημερίδα. ᾿Από τό ραδιόφωνο. ᾿Από τήν τηλεόραση. ᾿Αλλά, σέ κάποια στιγμή, σκοντάφτουν στίς ἀποφάσεις καί στά τεχνάσματα τοῦ παρασκηνίου. Οἱ παράγοντες, οἱ ἐπώνυμοι καί οἱ ἀνώνυμοι, πού σχεδιάζουν στήν παρασκιά τῆς πολιτικῆς καί οἰκονομικῆς ἐξουσίας, ἀνατρέπουν τό status quo καί ρυθμίζουν, σύμφωνα μέ τά δικά τους συμφέροντα, τήν κίνηση τοῦ ἅρματος τῆς ἱστορίας.

Σύστημα ρουτίνας, στίς ἐκσυγχρονισμένες κοινωνίες μας, ὁ ὕποπτος μηχανισμός τοῦ παρασκηνίου. ᾿Εμπειρία ὀδύνης γιά ὅλους μας. Πού, σταθερά, ὀσφραινόμαστε τίς ἀναθυμιάσεις του. ῎Η, συχνά, μπαίνουμε καί μέσα στίς ἀναταράξεις τῶν σχεδιασμῶν του. Δίχως, ὅμως, νά ἔχουμε τόν τρόπο νά πατήσουμε τά ἄδυτά του καί νά διερευνήσουμε τή λειτουργία του. Τά συνθήματα, ἁπλωμένα στή δημοσιά, στίς προμετωπίδες τῶν διεθνῶν ὀργανισμῶν, στίς ἠλεκτρονικές ὀθονες καί στό τυπωμένο χαρτί, ἐπιμένουν νά ἐπαγγέλλονται σεβασμό στίς ἀρχές τῆς δημοκρατίας καί ἰσότητα καί διαφάνεια καί ἔντιμη ἐνημέρωση. Πίσω, ὅμως, ἀπό τήν ὁλοφώτεινη βιτρίνα, πίσω ἀπό τίς γιγαντοαφίσσες καί τά τηλεοπτικά σπότς, δουλεύει τό πονηρό ἐργαστήρι. Στό σκοτάδι. Στό καμουφλάζ. Στή σιωπή. ᾿Εξυπηρετεῖ τά ὁράματα καί τούς σχεδιασμούς τῆς ἀνέλεγκτης πολιτικῆς ἤ οἰκονομικῆς ὀλιγαρχίας. Καί χρησιμοποιεῖ σάν ὑλικό ἐπεξεργασίας, ἐκμετάλλευσης καί ἐξυπηρέτησης τῶν σκοπῶν της τόν ἄνθρωπο. Τόν ἀνύποπτο καί ἀπροσανατόλιστο ἄνθρωπο. ᾿Εμένα καί σᾶς. Τόν καθε ἀνύποπτο διαβάτη τῆς ζωῆς.

Ἄν οἱ σύγχρονες δομές εἶναι διπλοπρόσωπες, ἄν ἡ μιά ὄψη τῆς πινακίδας φωτίζεται ἄπλετα καί μαγνητίζει τά βλέμματα, ἐνῶ ἡ ἄλλη εἶναι σκότος καί ἔρεβος, τότε ὅλοι μας περπατᾶμε στήν καταχνιά τοῦ δάσους καί δέ διακρίνουμε τό μονοπάτι τῆς σωτηρίας. Σκοντάφτουμε ἀπό βράχο σέ βράχο. ᾿Από παγίδα σέ παγίδα. ᾿Από ἐκμετάλλευση σέ ἐκμετάλλευση. Καί κατρακυλᾶμε στήν ἀπαξίωση καί στήν ἀνυποληψία.        

Ο ΑΤΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΡΙΔΟΣ
ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ