Τό παράθυρο τοῦ Θεοῦ

Ἀνοιχτό τό παράθυρο τοῦ Θεοῦ. Στημένοι ὅλοι μας, ἄνθρωποι τοῦ “προχθές” καί τοῦ “χθές” καί τοῦ “σήμερα”, μέ ἀκράτητη περιέργεια καί μέ λαχτάρα γνώσης, στό περβάζι του. Μικρό τό ἄνοιγμά του, προσαρμοσμένο σοφά στά “πεπερασμένα”, ἀνθρώπινα μέτρα μας. Σέ ἀδιάκοπη διαστολή τό βεληνεκές τῆς ἀνησυχίας μας, τοῦ θαυμασμοῦ μας καί τῆς ἔρευνάς μας, καθώς ἀγκαλιάζει τήν ἀπεραντοσύνη τοῦ “σύμπαντος κόσμου” καί καθώς προσεγγίζει καί ἐγγίζει διακριτικά καί σεβαστικά τό θρόνο τοῦ Θεοῦ. Συναρπαστική καί ἀφυπνιστική ἡ πράξη τῆς περιπλάνησης τοῦ βλέμματός μας καί τοῦ λογισμοῦ μας στούς ἀτέρμονες ὁρίζοντες τῆς Δημιουργίας. ῾Αλυσίδα οἱ ἐντυπώσεις, πού συλλέγονται, πού στιβάζονται μέσα μας καί πού, ταξινομοῦνται στό ἀρχεῖο τῆς ἐπιστήμης μας καί τῆς προσωπικῆς ἤ κοινῆς ἐμπειρίας μας.

Ἡ Δημιουργία μέ τήν ἀσύλληπτα τέλεια “διακόσμησή” της, ἡ ἀπέραντη ὀμορφιά, ἡ ἀδιατάρακτη ἰσορροπία, ἡ γόνιμη ἐπικυριαρχία τοῦ πνεύματός μας στήν ὑλική κτίση, συνθέτουν τόν πολυσύνθετο πίνακα τοῦ σύμπαντος, πού πλάστηκε ἀπό τά δάκτυλα τοῦ ἄπειρου Θεοῦ “καλός λίαν” καί πού βρίσκεται πάντα ἀνοιχτός καί ἀποκαλυπτικός μπροστά μας. Ὁ “κόσμος” (παγκόσμια τάξη, εὐκοσμία), μέ τήν ἀληθινή, Βιβλική του ἔννοια καί τήν πραγματική του διάσταση, διακρίνεται καί φωτογραφίζεται, ἐντυπωσιακός, ἀπό τό παράθυρο τῶν αἰσθήσεών μας καί τοῦ λογισμοῦ μας.

Οἱ αἰσθήσεις μας, πού ἐρευνοῦν τήν ἀπέραντη ὀμορφιά καί ὁ λογισμός μας, πού ἐπεξεργάζεται τά στοιχεῖα τῶν παρατηρήσεών μας καί τῆς ἔρευνάς μας, εἶναι τό ὀρθάνοιχτο παράθυρο. Δῶρο τοῦ Θεοῦ καί παραχώρησή Του στήν ὕπαρξή μας. ῾Ικανότητα καί εὐαισθησία, πού ἀνταποκρίνεται στή θεόπνευστη μαρτυρία· “καί ἐποίησεν ὁ Θεός τόν ἄνθρωπον, κατ᾿ εἰκόνα Θεοῦ ἐποίησεν αὐτόν” (Γενέσ. α΄ 27). Λογικό καί χαρισματικό. ῾Ικανό νά στοχάζεται. Νά ἐκφράζεται. Νά συλλέγει μεθοδικά γνώσεις. Νά χτίζει τό “μέλαθρο” τῆς ἐπιστήμης. Νά βηματίζει ἀπό τό γνωστό στό ἄγνωστο. ᾿Από τήν ὑλική καί χειροπιαστή κτίση στήν ἀπεραντωσύνη τοῦ πνεύματος. ᾿Από τό κάλος τοῦ ὁρατοῦ δημιουργήματος στό μυστήριο τοῦ ἀόρατου Δημιουργοῦ.

Ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι, οἱ ζωντανές εἰκόνες τοῦ Θεοῦ, στεκόμαστε, ἀπ᾿ τή γέννησή μας ἴσαμε τό θάνατό μας, περίεργοι, μπροστά στό ἀνοιχτό παράθυρο. Καθηλώνουμε, θαμπωμένοι, τά ὀρθάνοιχτα μάτια μας στήν πολύπλοκη καί πολυσήμαντη ὑλική δημιουργία. ᾿Αφουγκραζόμαστε ἀχόρταγα τή μελωδία τῆς παγκόσμιας ἁρμονίας. Κοινωνοῦμε στόν κρατήρα τοῦ ἀσύλληπτου κάλους. ᾿Ανασύρουμε διακριτικά τόν πέπλο καί ἀνακαλύπτουμε τούς κρυφούς νόμους τῆς λειτουργίας τῶν ὄντων. Καί συνειδητοποιοῦμε, πώς ὅλα ὅσα βλέπουμε καί ὅσα μετρᾶμε, ἐντάσσονται στό μεγάλο μυστήριο τῆς ἄπειρης θείας σοφίας καί τῆς ἀπροσμέτρητης θείας ἀγάπης. Δέν ἀποτελοῦν συμπτώματα ἄλογης τύχης. Μήτε μᾶς περιφρουροῦν μέ τήν καχυποψία τοῦ ἀνταγωνιστή. Εἶναι ἡ ζωντανή βίβλος τῶν θαυμασίων τοῦ Θεοῦ. “῎Οψομαι τούς οὐρανούς, ἔργα τῶν δακτύλων σου, σελήνην καί ἀστέρας, ἅ σύ ἐθεμελίωσας” (Ψαλμ. η΄ 4). “Οἱ οὐρανοί διηγοῦνται δόξαν Θεοῦ, ποίησιν δέ χειρῶν αὐτοῦ ἀναγγέλλει τό στερέωμα” (Ψαλμ. ιη΄ 1).

Οἱ ἐπιστῆμες μας, ὅλες οἱ ἐπιστῆμες μας, οἱ φυσικές καί οἱ ἀνθρωπολογικές, δέν εἶναι τίποτα ἄλλο, παρά ἡ μέτρηση καί ἡ καταγραφή καί ἡ ἀξιοποίηση τῶν στοιχείων, πού μᾶς δίνει ἡ ἔντονη καί μεθοδική παρατήρησή μας. ῾Ο βηματισμός μας στό ὁρατό καί τό ἄγγιγμά μας στό ἀόρατο. ῾Η σταδιακή καί ἔμπονη ἀποκρυπτογράφηση τῶν κρυφῶν νόμων, πού ρυθμίζουν τή λειτουργία τοῦ σύμπαντος. Τῆς σχέσης τῆς πληρότητας μέ τή σχετικότητα. Τῆς ἐλευθερίας μέ τήν ἐναρμόνηση. ᾿Ερευνοῦμε, εἰσδύουμε, ὁλοένα καί βαθύτερα, στόν ἀπόρρητο κώδικα. Καί, πάλι, διαπιστώνουμε, πώς βρισκόμαστε στά κράσπεδα τῆς γνώσης. Στίς παρυφές τοῦ ὄρους, πού καλύπτεται ἀπό τό θεῖο γνόφο καί κρατάει μυστικό καί ἀπροσπέλαστο τό ἄπειρο μεγαλεῖο τοῦ Θεοῦ.