Μᾶς λείπει...

Τῆς Ἀλεξάνδρας Θέμελη-Λιάκουρη
Φιλολόγου

Ἐπ’ εὐκαιρία τῆς συμπλήρωσης τριῶν χρόνων ἀπό τῆς ἐκδημίας τοῦ ἀείμνηστου πνευματικοῦ πατέρα, αἰσθάνθηκα τήν ἀνάγκη νά ἀποτυπώσω σ’ αὐτό τό ταπεινό κείμενο τά συναισθήματα πού μέ κατακλύζουν. Γιατί  ἐκεῖνος σκεπτόταν τόσο πλατειά καί τόσο ἀνώτερα. Ἐλπίζω νά διερμηνεύω ὅλων, ὅσοι τόν γνωρίζαμε, τήν ἐγκαρδιότητα καί τά συναισθήματά τους γιά αὐτόν.

Εὐγνώμονα, λοιπόν, στρέφουμε τήν σκέψη μας στή σεπτή σκιά πού ἀρωμάτισε τήν ζωή μας μέ τήν ταπεινότητα, τήν ἀνθρωπιά, τήν γενναιότητα, τήν ἀξιοπρέπεια, τήν καρτερία καί τόν αὐτοσεβασμό. Γιατί ἄν δέν διέθετε γενναιότητα καί τήν καρτερικότητα, δέν θά μποροῦσε νά ἀντιμετωπίσει ὅλο τό δράμα πού ὁ Θεός ἔταξε νά ζήσει αὐτός ὁ μεγάλος Δάσκαλος. Ὅλα τά παραπάνω δέν τά διέθετε θεωρητικά, ἀλλά μέ τήν Ἅγια ζωή του τά μετέδιδε στά πνευματικά του παιδιά.

Βίωνε τό καλό μέσα του σάν φυσιολογική λειτουργία καί πραγμάτωνε τό ἀγαθό καί ὠφέλιμο ταπεινά. Ἡ ἀνθρωπιά του ἦταν πληθωρική καί βαθειά καί τό μυαλό του ἀκονισμένο. Ἴσως ὁ Θεός τοῦ ἐπέβαλε αὐτήν τήν δοκιμασία ὅσο ζοῦσε, γιά νά μᾶς διδάξει μέ τήν ζωή του, τήν ὑπομονή καί τήν ἠθική τελειότητά του, τήν Ἀλήθεια, τήν Γνώση καί τήν ἀνθρωπιά. Ἀπό αὐτήν τήν ἄποψη, εἴμαστε τυχεροί, ὅσοι ζήσαμε στιγμές κάτω ἀπό τό πετραχήλι του, γονατισμένοι καί δεχόμαστε τό ὀξυγόνο τοῦ ἠθικοῦ πνευματικοῦ ὁπλισμοῦ του, πού μᾶς ἀνέβασε σέ σφαῖρες ὑψηλότερες, ἀπό τήν τύρβη τῆς καθημερινότητας καί τῆς φθορᾶς τῆς ἁμαρτίας. Αὐτές οἱ στιγμές θά μοῦ μείνουν ἀξέχαστες. Ὅμως ἦρθε ἡ ὥρα τοῦ τέλους. Ἔπεσε, μά δέν πέθανε. Τόν ἀνασταίνει ἡ Ἀγάπη τῶν παιδιῶν του, τό ἁγιοκέρι πού ἀνάβουμε κάθε φορά καί τό ταπεινό προσκύνημα στόν τάφο του.

Ὁ τάφος του μοσχοβολᾶ τήν θυσία καί ἀνιδιοτελῆ προσφορά του. Πέρα ἀπό τό προσωπικό του δράμα, τοποθέτησε τήν ζωή του σωστά καί ὀρθόδοξα. Ὑπερασπίστηκε τό Χρέος πρός τά πνευματικά του παιδιά, ἀδιαφορώντας γιά τίς ἐπώδυνες συνέπειες. Ἡ ἀποστολή του ὑψηλή, πού τή φώτιζε ἀδιάκοπα μιά λαμπάδα θυσίας, ἐγκαρτέρησης καί προσφορᾶς.

Ὁ ἀγαθός ἐργάτης τοῦ ὡραίου καί τοῦ καλοῦ δέν κρίνεται ἀπό τό ἄν ἔφτασε στό τέλος του, ἀλλά ἀπό τόν δρόμο πού διάλεξε νά πορευτεῖ ὠφελώντας τόσες ψυχές, τόσες ὑπάρξεις.

Ὅσοι γνωρίσαμε τόν σεβαστό πατέρα ἐλπίζω νά δεχτήκαμε τήν εὐεργετική ἐπίδραση πού εἶχε σέ ἐμᾶς, αὐτή ἡ εὐτυχής συγκυρία, νά γνωρίσουμε τήν ἐλπίδα, τήν στοργή καί τήν πίστη. Μπορεῖ νά πληγώθηκε κατάβαθα ἀπό τήν ἀχαριστία τῶν ἀνθρώπων, ὅμως ἡ μνήμη μας γιά αὐτόν ἁπαλύνει καί τά συναισθήματά μας, ἀνακουφίζει τήν ψυχή καί ἠρεμεῖ τό μυαλό μας.

Τό πνευματικό φῶς τοῦ Χριστιανισμοῦ πού ἐκπορευόταν μέσα ἀπό τήν ζωή του, μᾶς δίδαξε ὅτι οἱ Μεγάλοι δέν περιμένουν ἀνταπόδοση καί ὅτι ἡ προσφορά δέν γίνεται προσμένοντας ἀνταλλάγματα.

Ὁ μεγάλος Θεός τοῦ ἐπεφύλαξε χαρούμενα καί Χριστιανικά τά τέλη τῆς ζωῆς του. Ὁλόψυχα ἀκουμπᾶμε ὅλοι τήν ἀπέραντη εὐγνωμοσύνη μας στήν μνήμη του. Ἐρχόμαστε ταπεινοί προσκυνητές καταθέτοντας τά μύρα τῆς ψυχῆς, ἁγιοκέρι στήν θύμισή του.

Ὁδηγός ἁπλότητας, μᾶς κατευθύνει μέ τήν σιωπή του.