Διαθήκη κληρονομιά στήν Ἐκκλησία

 

Συνήθως οἱ ἄνθρωποι ψάχνουν τίς διαθῆκες γιά νά ἀνακαλύψουν κάποια κληρονομιά πού τούς χαρίζεται ἀπό τόν κεκοιμημένο διαθέτη. Στή Διαθήκη τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου, ὅμως, ἡ κληρονομιά χαρίζεται σ’ ὁλόκληρη τήν Ἐκκλησία. Ἀνακαλύπτουμε τό θησαυρό πίσω ἀπό τόν λακωνικό λόγο του:

Τή δοξολογική καί εὐχαριστιακή στάση του μέσα σέ κόπους, μόχθους καί περιπέτειες.

Τήν εὐχαριστία καί γιά τή θησαυρισμένη ἐμπειρία τῆς σταυρωμένης ἀρχιερωσύνης του.

Τούς ἀποστολικούς ἀσπασμούς καί τίς εὐλογίες του στούς ἀδελφούς καί συμμοναστές του, τίς εὐχαριστίες καί τίς εὐλογίες στούς ἐκλεκτούς ἀδελφούς καί συνεργούς του, τήν εὐγνωμοσύνη στούς ἐπώνυμους καί ἀνώνυμους πού τοῦ συμπαραστάθηκαν στήν περίοδο τῆς ἔσχατης στέρησής του.

Τήν εὐλογία πού ἀφήνει ἰδιαίτερα στό ἀγαπημένο ποίμνιο τῆς Μητροπόλεως Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος, τό ὁποῖο ποτέ δέν ἐγκατέλειψε μέ τή θέλησή του, ποτέ δέν τό ξέχασε στίς προσευχές του καί χάριν τοῦ ὁποίου ἔδωσε ὅλες τίς ἐκκλησιαστικές μάχες γιά τήν κανονική λειτουργία στό χῶρο τῆς Ἐκκλησίας.

Τήν διάθεσή του, τά βιβλία του, τή μοναδική περιουσία του, πού ἀφιέρωσε στήν Ἐκκλησία κατά τή διάρκεια τῆς ζωῆς του,  νά τά χαρίσει μετά τό θάνατό του καί πάλι στό ἱεραποστολικό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας.

Τήν ἐκζήτηση ἀπό τήν Ἐκκλησία τῆς προσευχῆς Της, γιά νά ἔχει “καλήν ἀπολογίαν” ἐνώπιον τοῦ Κυρίου του.

Ἀποστολικά βιώματα καί ἐμπειρίες καί ἀποστολικές εὐχές καί εὐλογίες ἐκφράζει ἡ Διαθήκη καί αὐτή εἶναι ἡ κληρονομιά πού ἄφησε ὁ μακαριστός ἐπίσκοπος στήν Ἐκκλησία.

 

Ἰδιόγραφη Διαθήκη

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου

(Δημοσιευθεῖσα νομίμως στά Δικαστήρια τῶν Ἀθηνῶν τήν 8ην-10-2013)

 

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

ΑΤΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΡΙΔΟΣ

ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ

24 Αὐγούστου 2007

Μνήμη Ὁσίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ

Δοξάζω καί εὐχαριστῶ τόν Κύριόν μου, γιατί μέ ἀξίωσε νά διακονήσω «ἐν κόπῳ καί μόχθῳ» (Β΄ Κορινθ. ια΄ 27) τό Πανάγιο Θυσιαστήριο καί νά θησαυρίσω τήν ἐμπειρία μιᾶς σταυρωμένης Ἀρχιερωσύνης.

Ἀσπάζομαι τούς ἀδελφούς μου καί συμμοναστές μου τούς «συγκοινωνήσαντές μου τῇ θλίψει» (Φιλιπ. δ΄ 14). «Δώη (αὐτοῖς ὁ Κύριος) κατά τόν πλοῦτον τῆς δόξης αὐτοῦ δυνάμει κραταιωθῆναι διά τοῦ Πνεύματος αὐτοῦ εἰς τόν ἔσω ἄνθρωπον» (Ἐφεσ. γ΄ 16).

Εὐχαριστῶ καί ἀντιπροσφέρω τήν εὐλογία μου στούς ἐκλεκτούς ἀδελφούς καί συνεργούς «οἵ ἐμαρτύρησαν τῇ ἀγάπῃ ἐνώπιον ἐκκλησίας» (Γ΄ Ἰωάν. 6) «μηδέν λαμβάνοντες ἀπό τῶν ἐθνικῶν» (7). «Ὁ Θεός καί πατήρ ἡμῶν καί ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός... πλεονάσαι καί περισσεύσαι τῇ ἀγάπῃ τῇ εἰς ἀλλήλους καί εἰς πάντας» (Α΄ Θεσ. γ 11, 12).

Στούς ἐπώνυμους καί ἀνώνυμους, πού «ἅπαξ καί δίς εἰς τήν χρείαν μου ἔπεμψαν» (Φιλιπ. δ. 16) κατά τήν περίοδο τῆς ἔσχατης στέρησής μου, καί βοήθησαν στήν ἐπιβίωση καί ἐμοῦ καί τῆς γηραιᾶς ἀείμνηστης μητέρας μου, καταλείπω ὡς μοναδικό, φτωχό ἀντίδωρο τήν πηγαία εὐγνωμοσύνη μου.

Στό ἀγαπημένο ποίμνιο τῆς Μητροπόλεως Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος ἀφήνω τήν εὐλογία μου καί ζητῶ τήν ἀπό καρδίας του συγχώρηση καί τήν προσευχή του.

Περιουσία κινητή ἤ ἀκίνητη δέν ἀπέκτησα καί δέν μοῦ προκύπτει πρόβλημα διαθέσεώς της.

Τά ἄμφιά μου, τά βιβλία τῆς προσωπικῆς μου βιβλιοθήκης καί τά βιβλία πού μέ ἀξίωσε ὁ Κύριος νά συγγράψω, τά ἔχω ἐκχωρήσει, πρό πολλοῦ, στή μοναστική μας Ἀδελφότητα καί στό Ἱεραποστολικό της ἔργο.

Ἀδελφοί μου, προσευχηθῆτε νά ἔχω «καλήν ἀπολογίαν» ἐνώπιον τοῦ Κυρίου μου.

_† Ὁ Ἀττικῆς Νικόδημος