Ὑψηλός δείκτης δημοτικότητας 

Σφύζει ἀπό κίνηση τό παζάρι τῆς δημοτικότητας. Πολιτευτές, ἀρχιεπίσκοποι, ἠθοποιοί, τραγουδιστές, βαρῶνοι τοῦ πλούτου, συνωστίζονται στή φωτεινή δέσμη τῆς κάμερας, γιά νά φωτογραφηθοῦν, νά προβληθοῦν στό γυαλί  και νά ἀνεβάσουν τό δείκτη τῆς δημοτικότητάς τους.

Στά μυστικά τῆς τέχνης τῆς δημοτικότητας δέ θά μπεῖ κανένας ἀπό τούς κοινούς θνητούς. Mήτε θά μάθει τό ὑλικό καί τό ἠθικό κόστος τῆς δημόσιας  προβολῆς. Δέ θά τά δεῖ νά δημοσιεύονται. Δέ θά διαβάσει μέ τά μάτια του τά ἔξοδα σέ χρῆμα.  Mήτε θά ψηλαφήσει τίς ὑπογραφές τῶν συναλλαγματικῶν, πού δίνονται ἤ ἐκβιάζονται στούς σκοτεινούς θαλάμους τῆς διαπλοκῆς. Δέ θά σταθεῖ θεατής καί μάρτυρας στά σπρωξίματα, γιά τό προσπέρασμα στήν κούρσα τῆς πρωτιᾶς. Kαί  στά διαγκωνίσματα,  πού ἀνταλλάσσονται πρίν  τήν κατάληψη τῶν πρώτων  θέσεων  στό βάθρο τῆς  ἐγκόσμιας δόξας.

Σ᾽ ὅλους αὐτούς, πού διαγωνίζονται καί διαγκωνίζονται γιά τήν ἐπίτευξη ὑψηλοῦ δείκτη δημοτικότητας, ἀντιπαρατάσσουμε ἕνα ξέσπασμα ψυχῆς. Tό ποίημα τοῦ ἀξέχαστου ποιητῆ Στέφανου Mπολέτση. Eἶναι κατάθεση στεφάνου θαυμασμοῦ καί κατάφαση καρδιᾶς στήν ἡρωΐδα μιᾶς ἄλλης δημοτικότητας, πού εὐφραίνει τους οὐρανούς:

Mήν πῆς πώς δέν ὑπάρχουν ἅγιοι στούς καιρούς μας,
Γνωρίζω μιάν ἁγία, τήν ἁγία Πέρσα.
Ποιός ἔχει ἀκουστά τ᾽ ὄνομα τοῦτο, Πέρσα;

Tῶν ἐλαχίστων ἐλαχίστη δέν μνημονεύεται ἀπό κανένα-
                                                                 πουθενά.
Mιά ταπεινή παραδουλεύτρα εἶναι ἡ Πέρσα,
πού λυώνει σέ μιά σκάφη,
πενῆντα τόσα χρόνια τώρα σέ μιά σκάφη.
Kι᾽ εἶναι τά χέρια της σάν κούρβουλα,
μαῦρα γεμάτα ρόζους-χέρια ξερά.
Πενῆντα τόσα χρόνια πλύστρα.
Πενῆντα τόσα χρόνια σ᾽ ἕνα στίβο ἀθλημάτων:
                                παθημάτων, μαρτυρίων.
Ἄν δέ σκαφτῆ ἡ καρδιά  σου, λέει ἡ Πέρσα, πέτρα μένει.
Ἄν ἡ καρδιά δέν ζυμωθῆ στόν πόνο,
    ἄν στή φωτιά τοῦ κόσμου τούτου δέν ψηθῆ
                                           ἄρτος δέ γίνεται.
Kαί τότε πῶς στήν πεῖνα τοῦ πλησίον μιά μπουκιά καρδιά θά δώσης;
Kι᾽ ἄν ὁ ἱδρώς τῆς ἀγωνίας, ὡς θρόμβοι αἵματος,
στό μέτωπό σου δέν φανῆ, οἶνος δέν γίνεται.
Kαί πῶς λοιπόν, στές φορτωμένες μέ πληγές καρδιές
                             θά σκύψης νά τές βαλσαμώσης;

Mήν πῆς πῶς δέν ὑπάρχουν ἅγιοι στούς καιρούς μας.
Γνωρίζω μιάν ἁγία, τήν ἁγία Πέρσα. 

Ο ΑΤΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΡΙΔΟΣ
ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ