Τό “μεῖζον” θέμα

Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου

Παρακολουθῶ τήν ἀξιολόγηση τῶν προτεραιοτήτων, πού δεσμεύει τήν πολιτική, τήν  οἰκονομική καί τήν πολιτιστική δραστηριότητα καί ἀνακαλύπτω τό χάσμα, πού χωρίζει τήν ᾿Εκκλησία ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ ἀπό τίς σύγχρονες δομές καί τίς σύγχρονες ἀναζητήσεις. ῎Αλλοι κόσμοι. ῎Αλλα ὁράματα. ῎Αλλα σκιρτήματα τῆς καρδιᾶς. ῎Αλλοι στόχοι ζωῆς καί κίνητρα δράσης.

Ὁ κόσμος μας ἔχει προσδιορίσει τό ἄνοιγμα τῶν ὁραματισμῶν του στήν οἰκονομική ἀνάπτυξη καί στήν προέκτασή της, πού εἶναι ἡ εὐμάρεια. ῾Ο πλοῦτος καί ἡ ἄνεση, ἡ ἀφειδώλευτη κατανάλωση τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν καί ἡ πλησμονή τῆς ἠδονῆς ἔχουν ἐγγραφεῖ στήν προμετωπίδα τῆς βίβλου τῶν ἐπιδιώξεων καί τροχιοδρομοῦν ὅλους τούς προγραμματισμούς καί ὅλους τούς ἀγῶνες στά οἰκουμενικά κέντρα ἀποφάσεων, στίς ἑστίες τῆς οἰκογενειακῆς ζωῆς καί στά κρυφά φυλακτήρια τῶν ὀνείρων, πού εἶναι ἡ μιά καί μοναδική ἀνθρώπινη καρδιά. Διακρίνει κανείς μιά περίεργη ὁμοψυχία καί ὁμοφωνία. Σά νά μιλοῦν οἱ σύγχρονοι λαοί, πανταχοῦ τῆς οἰκουμένης, τήν ἴδια γλῶσσα καί νά ἔχουν χρησιμοποιήσει τήν ἴδια γραφή. ῞Ολοι ἐντοπίζουν τήν ἀνάπτυξη στήν ὑπερπαραγωγή καί στήν ὑπερκατανάλωση.

Θυμᾶμαι τά συνθήματα, πού νεύρωσαν τή γενιά μου, ἀμέσως μετά τό δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. ῾Η ἰαχή τοῦ ἀγώνα, πού ἀκουγόταν ἀπό τούς μπροστάρηδες, ἦταν μιά καί μοναδική. “῾Η αὔξηση τοῦ κατά κεφαλήν εἰσοδήματος”. Νά γεμίσουν τά θησαυροφυλάκια. Νά λάμψει τό βλέμμα ἀπό τήν εὐτυχία τοῦ πλούτου. Καί νά ἀρχίσει ἡ διαδικασία τῆς κατανάλωσης. Τῆς ἀγορᾶς. Τῆς κατοχῆς. Τῆς δοκιμῆς. Καί τῆς ἀλλαγῆς. Τά ἀγαθά νά περνοῦν ἀπό μπροστά μας μέ τή μέθοδο καί τήν ταχύτητα τῆς κυλιόμενης βιτρίνας. Νά τά ψαύουμε. Νά τά γευόμαστε. Καί νά τά πετοῦμε. Γιά νά δώσουμε τό βλέμμα καί τήν ἀγάπη στά ἑπόμενα δείγματα τῆς τεχνολογίας μας καί τοῦ πολιτισμοῦ μας.

Διαμετρικά ἀντίθετη ἡ ἀξιολόγηση τῶν προτεραιοτήτων μέσα στήν ᾿Εκκλησία ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ. Στήν οἰκογένεια, πού προσδιορίζει τούς στόχους της καί κρίνει τό “μεῖζον” καί τό “ἔλασσον”, μέ ὁδηγό τό θεϊκό λόγο καί τό δεῖγμα ζωῆς, πού ἄφησε στή γῆ μας ὁ σαρκωμένος Λόγος τοῦ Θεοῦ. ῾Η μεγάλη ἐντολή, πού προσυπογράφεται μέ τό Αἷμα τῆς σταυρικῆς Θυσίας τοῦ Κυρίου μας, εἶναι ἡ ἀγάπη. “᾿Εντολήν καινήν δίδωμι ὑμῖν ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους, καθώς ἠγάπησα ὑμᾶς ἵνα καί ὑμεῖς ἀγαπᾶτε ἀλλήλους” (᾿Ιωάν. ιγ΄ 34). ῾Η “ἀγάπη” εἶναι τοποθετημένη στήν προμετωπίδα τῶν στόχων καί τῶν ἐπιδιώξεων. Τό κύριο ὅραμα τῆς ψυχῆς. ῾Η δυναμική προσφορά καί ἡ γλυκειά γεύση. Τό “πλήρωμα”, ἡ ὁλοκλήρωση τοῦ νόμου. Καί ἡ γνήσια ποιότητα τῆς ζωῆς.

Οἱ προτεραιότητες, πού βάζει ὁ σύγχρονος κόσμος, ἤ, τουλάχιστον, οἱ πραγματικές ἀνάγκες τῆς ζωῆς, μπαίνουν σέ ἄλλο κανάλι, ἄν ἡ πρώτη δίψα τῆς ψυχῆς εἶναι ἡ γεύση καί ἡ προσφορά τῆς ἀγάπης. ῎Αν ἡ προσωπικότητα νοιώθει μέσα της ζωντανή καί καυτή τή λαχτάρα νά μπεῖ στό κλίμα τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ καί νά θυσιάσει τά μπιχλιμπίδια τῆς εὐμάρειας, γιά νά προσφέρει πνοή ἀγάπης καί συμπαράσταση ἀδελφοσύνης στό συνοδοιπόρο τῆς ζωῆς.

Καταθέτω μιά σκληρή ἐμπειρία. Διαβάζοντας τό Εὐαγγέλιο καί φυλλομετρώντας τό βιβλίο τῆς ἱστορίας, ἀναπνέω τήν εὐωδία τῆς ἀγάπης. Τή διδαχή καί τήν πράξη. Στρέφοντας, ὅμως, τό βλέμμα στή γύρω μου πραγματικότητα, αἰσθάνομαι μετέωρος. Φοβᾶμαι, πώς ὅλοι ἐμεῖς, οἱ ἄνθρωποι τῆς τρίτης χιλιετίας, δέ θά δοκιμάσουμε τό γλυκό καρπό τῆς ἀγάπης. ῎Εχουμε μαντρωθεῖ στό στρατόπεδο τῆς τυραννίας τῆς ὕλης. Καί θά μείνουμε αἰχμάλωτοι.

Ο ΑΤΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΡΙΔΟΣ
ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ