Ὁ παράδεισος τῶν Γραφῶν

«... Ἄς κρούσουμε, λοιπόν, τήν πύλη στόν κάλλιστο παράδεισο τῶν Γραφῶν. Τόν παράδεισο, πού εἶναι εὐωδιαστός, γλυκύτατος, ὡραιότατος. Πού μέ τα κελαηδήματα τῶν θεοφόρων, νοερῶν πτηνῶν, γεμίζει τά αὐτιά μας. Πού ἐγγίζει τήν καρδιά μας καί ὅταν εἶναι ὀργισμένη τήν κατευνάζει καί τή γεμίζει μέ παντοτινή χαρά. Πού ἐπιβιβάζει τή διάνοιά μας στή χρυσοστόλιστη καί ὁλόλαμπρη ράχη τῆς θείας περιστερᾶς, (δηλαδή τοῦ Ἁγίου Πνεύματος), καί μέ τα φωτεινά φτερά της μᾶς ἀνυψώνει πρός τόν μονογενῆ Υἱό καί κληρονόμο Ἐκείνου, πού φύτεψε τό νοητό ἀμπελῶνα (τήν Ἐκκλησία). Καί με τή δύναμη καί τή Χάρη τοῦ Υἱοῦ, μᾶς ὁδηγεῖ στόν Πατέρα τῶν Φώτων. Ἀλλά, μή κρούσουμε πάρεργα. Ἄς κρούσουμε πρόθυμα καί μέ ἐπιμονή. Ἄς μή ἀποκάμουμε κρούοντας. Γιατί ἔτσι καί μόνο θά μᾶς ἀνοιχτεῖ. Ἄν μελετήσουμε καί μιά καί δυό φορές καί δέν καταλάβουμε αὐτά, πού διαβάζουμε, ἄς μή ἀποκάμουμε. Ἄς ἐπιμείνουμε. Ἄς μελετήσουμε ἀσταμάτητα. Καί ἄς ρωτήσουμε νά μάθουμε.» (Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ).

Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου, «Βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ», α΄ ἔκδ. (Ἀθήνα: Ἐκδόσεις «ΣΠΟΡΑ», 2003), σελ. 93